Σε περιμένω να έρθεις… μην αργείς… το μυαλό μου ταξιδεύει ήδη νοερά στη στιγμή της άφιξής σου, σε φαντάζομαι να στέκεσαι στο κατώφλι και να χάνεσαι μες τη μορφή μου, αναμένοντας το νεύμα εκείνο που θα πέσουν τα τείχη και θα χαθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Σταματώ και σε χαζεύω προς στιγμή. Τα ακροδάχτυλά μου χαϊδεύουν απαλά τις γραμμές του προσώπου σου, τα σημάδια του παρελθόντος, τις ρυτίδες που μαρτυρούν τη διαδρομή σου μέχρι εδώ. Ακολουθώ τις γραμμές γύρω από τα χείλη σου, τόσο μοναδικά, γοητευτικά ερωτεύσιμες.

Η εμπειρία, ο αδυσώπητος χρόνος που περνά και χαράσσει την ωριμότητα που δεν φοβάται να κρυφτεί, αλλά αφήνεται να εκδηλωθεί απλόχερα. Αγγίζω τα λακκάκια γύρω από τα μάτια σου, που όταν χαμογελάς ή όταν ντρέπεσαι ξεδιπλώνουν όλο τους το μεγαλείο, επιβεβαιώνοντας κάθε φορά πόσο σπάνιο και ιδιαίτερο είναι, σαν και εσένα. Νιώθω το βάθος τους, την υφή τους, το παλμό της χαράς σου.

Τα μάτια σου λάμπουν, μου μιλούν, με ξεγυμνώνουν, βλέπουν το μέσα μου, αφού έχω αφήσει ορθάνοικτες τις πόρτες για σένα καλέ μου. Αγγίζουν και αποδέχονται τα λάθη μου, τις ανασφάλειες μου, τα λάθος μονοπάτια μου, χαρίζοντάς μου ζεστασιά και αποδοχή, χωρίς καν να έχει τολμήσει να βγει λέξη από τα χείλη. Αχ αυτά τα χείλη σου… που όταν αγγίζουν τα δικά μου, αγναντεύουμε σε ένα δικό μας κόσμο, σε μια ολόδική μας πλάση! Δεν υπάρχει χρόνος, τόπος ή σκοπός, υπάρχει μόνο εκείνη η ατόφια και αγνή αγάπη που ταξιδεύει αντάμα με τον έρωτα, το πάθος, τη σιγουριά και την ασφάλεια, χωρίς σαφή προορισμό και όρια, μονάχα το παρόν.