Απεγνωσμένα ζητάς την ηδονή, μα το μόνο που σε περιμένει στη γωνία, είναι η οδύνη. Ελπίζεις να γευτείς μια απέραντη αγάπη, μα το μόνο που μαθαίνεις καλά, είναι τελικά τη γεύση από το δάκρυ. Μπορεί τα δάκρυα να είναι πικρά, μα στη γεύση είναι αλμυρά. Ίδια με τον αφρό της θάλασσας που ξεβράζει από αυτή την αλμύρα έτσι αξόδευτα και άπληστα, από το πάτο της καρδιά της. Ένα σύννεφο ξεπηδά και ένα κύμα κατρακυλά… μήπως είσαι εκεί κάπου γύρω;
Έτσι απεγνωσμένα ψάχνεις και αναρωτιέσαι μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου, για λίγα ψίχουλα αγάπης, για λίγη σημασία, για λίγη αναγνώριση. Αναλώνεσαι, παίρνεις τις ρούγες σαν ζητιάνα δεξιά και αριστερά. Ό,τι σου δώσει ο καθένας, ό,τι ξεροκόμματο σου πετάξει, θα το δεχτείς. Ξύπνα! Tην αξία σου δεν θα τη μάθεις από τον κόσμο, θα την ανακαλύψεις μοναχή σου!
Κανείς δεν μπορεί να σου πει ποια είσαι, τι είσαι ικανή να δώσεις, τι αξίζεις να πάρεις. Όλοι έχουν μια γνώμη να πούνε, χωρίς καν να τους ρωτήσεις. Όλοι έχουν κάτι να δώσουν. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, άλλοι τίποτα. Εσύ θα αποφασίσεις αν και τι θα κρατήσεις στην αγκαλιά και στην καρδιά σου. Μην ξοδεύεσαι σε ανούσια πελάγη του μυαλού σου. Μην φλερτάρεις με τις καταιγίδες και τις φουρτούνες που θα σου χαρίσει ο καθένας. Κοίτα να βρεις τη μπουνάτσα που κρύβει καλά κρυμμένη κάποιος στη ψυχή του και περιμένει εσένα για να κολυμπήσετε μαζί στα βαθιά νερά…
Joanna Sou