Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που συμβιβάζονται με καθετί χλιαρό. Επαναπαύονται, γιατί νομίζουν ότι η καρδιά θα σταματήσει να χτυπάει και να υπάρχει απλά. Δεν ακούνε την καρδιά που πνίγεται και την ψυχή που κραυγάζει. Νομίζουν ότι η ζωή είναι δεδομένη και ότι πάντα θα έχουν τον χρόνο να τα προλάβουν και να τα αλλάξουν όλα. Στην ζωή δεν υπάρχει “δεν ξέρω” ή “ίσως”, δεν υπάρχει το ενδιάμεσο σε αυτά που θέλουμε, που επιθυμούμε και ονειρευόμαστε. Πώς μπορείς να ζεις χλιαρά, λες και η ζωή είναι αιώνια; Είναι η ώρα κάποιοι να ξυπνήσουν και να αρχίσουν να ζουν στο κόκκινο. Ίσως αν καταλάβαιναν ότι έχουμε μόνο το τώρα και το σήμερα, να ήταν όλα αλλιώς. Πολύ λυπηρό να πρέπει να φτάσεις ένα βήμα πριν τον θάνατο για να αρχίσεις να βλέπεις καθαρά, να αρχίσεις να ζεις με ουσία και να γεμίζεις την βαλίτσα σου με στιγμές. Κάποιοι που τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, προσπαθούν να το φωνάξουν, να δώσουν φως στα μονοπάτια κάποιων, να δουν καθαρά ότι η ζωή αξίζει μόνο με το «όλα ή τίποτα» . Να ζεις στο τέρμα, να νιώθεις κάθε συναίσθημα τόσο έντονα που να νομίζεις ότι θα σπάσει η καρδιά σου! Να τα ζεις όλα σαν μια φλόγα που σε καίει! Δεν θα υπάρχει για πάντα το αύριο, αν το καταλάβουμε τότε θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε περισσότερο την ζωή, τον σκοπό για τον οποίο ήρθαμε στην γη…

Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/