Σ’ αγαπάω, σε πονάω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο! Σε πιστεύω καλέ μου άνθρωπε, αλλά υπάρχει κι άλλος χώρος στη ζωή. Όχι μόνο για έρωτες και κλειστά παραθύρια. Και το νου σου, μη νοιάζεσαι τόσο πολύ, γιατί στο τέλος θα θεωρήσω τον εαυτό μου ονειροπαρμένο και φαντασιόπληκτο. Η ζωή μου κι η ζωή σου. Τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε. Τι ψάχνεις τώρα, ν’ ασχοληθώ μαζί σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, να στεγνώνω πάλι πίσω από σφαλιστές πόρτες με τη μοναξιά παρέα; Καλό και το αίσθημα, δε λέω κι εγώ το ‘χω αναγάγει σε τέχνη, αλλά δεν κινείται όλο το σύμπαν γύρω σου! Ευτυχώς υπάρχουν τόσα ενδιαφέροντα, τόσες στιγμές ν’ απολαύσω στη ζωή πέρα από σένα!

Στέλλα Σωτήρκου