Αν προσπαθούσες να με μάθεις εξ αρχής, θα ‘βλεπες πως δεν γινόταν η ελευθερία της σκέψης, των αποφάσεών μου κι όλης μου της υπόστασης, να υπόκεινται στα δικά σου καλούπια. Καλούπια που μου ήταν και άβολα και αγνώριστα, για να μπορέσω να τα πλησιάσω, να τα αγγίξω και να τα συμφιλιώσω με τα δικά μου. Βλέπεις, τα δικά μου δεν έχουν περιοριστικούς όρους, φυλακής δεσμά, παρά ελευθερίας εναύσματα και προωθήσεις θέσεων και στάσεων ζωής μου, μακριά από ταμπέλες και κρινόμενες αποφάσεις, χωρίς να βουτήξει η γλώσσα πρώτα στο μυαλό και να αποφανθεί.

Στα δικά μου στερεότυπα, ποτέ δεν θα εισχωρήσει η επιταγή, η συνταγή, η διαταγή, η προσταγή, μα περισσότερο εκείνη η στάση ζωής, που απομακρύνει την επιλογή και τα όνειρα από μέσα μου, έχοντας μόνο γνώμονα το δικό σου καλό, το οποίο όμως δεν ήταν και συνυφασμένο με το οικογενειακό δίκιο μας, που παλεύαμε μάταια κι άδικα να το βρούμε. Ναι, με είπαν αντιδραστική, αναρχική, αλλά θα το υποστηρίζω μέχρι το τέλος της ζωής μου, το δίκιο μου και την απαίτησή μου να μην αποδέχομαι το να θέλουν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη μου και εγώ απ’ τη μεριά μου, να τους αφήνω το πεδίο αμέτοχο και ελεύθερο.

Δεν θα μπω στα δικά σου καλούπια, γιατί πονάει η ελευθερία μου και σφίγγει ασφυκτικά ο κλοιός των δικών ονείρων και θέλω, κάτω απ’ τη δική σου σβάστικα της κατοχής του είναι μου και των επιτακτικών φασιστικών δρομολογίων σκέψεών μου και δικών σου τάχα φιλελεύθερων καθοδηγήσεων. Τα δικά μου τα καλούπια, δεν θα κλείσουν ποτέ αεροστεγώς, ώστε η ανάσα μου να αποτυπωθεί σαν μια ιδέα, αλλά στην ουσία να πετρώσει τους φραγμούς μου και οι ηθικές μου αναστολές. Να ‘ναι σ’ ένα κουτί μέσα μόνο, αλλά στην πραγματικότητα να βιάζονται και να εξωθούνται σε θέματα και ζητήματα που μου ξινίζουν και μου ξενίζουν συνάμα.