Κάθε φορά που σε θυμάμαι, μόνο στιγμές απέραντης γαλήνης μπορώ να σκεφτώ. Αυτό το βλέμμα σου το καθαρό και η ψυχή σου η διάφανη, ήταν κάτι που δεν θα φύγει ποτέ από την σκέψη μου. Την πρώτη φορά είδα ένα βλέμμα καθαρό και μια ψυχή που όσο διάφανη κι αν ήταν, είχε τόσο πόνο που δεν ήξερα πώς αντέχεις να στέκεσαι όρθια. Κάθε φορά που σε θυμάμαι, πηγαίνω πίσω στα χρόνια και σκέφτομαι το πόσο πολύ μου λείπει η ζεστή αγκαλιά σου, τότε που αν και χλωμή και φανερά αδυνατισμένη, η αγκαλιά σου έκρυβε όλη την δύναμη του κόσμου.
Κάθε φορά που σε θυμάμαι, ένας άνεμος νοσταλγίας με τυλίγει και με μεταφέρει στο τελευταίο μας αντίο. Εκεί, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, χωρίς να ξέρουμε ότι ήταν η τελευταία φορά που βλεπόμασταν, χωρίς να ξέραμε ότι μέσα μας λέμε το πιο πικρό αντίο. Τότε λίγο πριν φύγω, σε κοίταξα με αγάπη, μου χαμογέλασες κι εγώ σου τραγούδησα “Σ’ αγαπώ πολύ, πιο πολύ κανείς, όποιος αγαπάει, δεν θα γίνει εμείς. Γιατί εμείς οι δυο μπήκαμε μπροστά από το μαζί και το πουθενά…”.
Με αυτά τα λόγια, σου είπα το δικό “σ’ αγαπώ” παντοτινή μου φίλη. Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, βλέπω την μορφή σου ψηλά στον ουρανό. Κάθε φορά που βλέπω μια αληθινή φιλία μπροστά μου, η ψυχή μου χαμογελάει γιατί μέσα εκεί βλέπω εσένα. Κάθε σου θύμηση δεν είναι πλέον μαχαίρι που με πονάει, είναι χάδι που με κρατάει να αντέχω ακόμα πιο πολύ τους πόνους και την ασθένεια που σε στέρησε από μένα και τώρα την παλεύω μόνη μου. Αλλά φρόντισες από εκεί ψηλά να μου στείλεις έναν άγγελο επί γης, αυτό ήθελες πάντα για μένα. Κάθε φορά που κοιτάω την αγάπη του στα μάτια, σκέφτομαι ότι τώρα πλέον είσαι ευτυχισμένη…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/