Όλοι έχουμε ακούσει και έχουμε χαμογελάσει με τον τρόπο που ένα μικρό παιδάκι μετά από μια σκανταλιά ζητάει συγνώμη, με κατεβασμένο το κεφαλάκι του, τα ματάκια του στο πάτωμα και μια συγνώμη που ίσα που ακούγεται απ’ τα χειλάκια του. Όλοι έχουμε ξεχάσει κάτι που έκανε ο άνθρωπός μας και μας πείραξε, όταν μας παίρνει μια αγκαλιά και με συνοδεία τα χείλη του, μας δίνει ένα φιλί μαζί με μια συγνώμη. Όλοι έχουμε κάνει λάθη σε δουλειές, σε φιλίες και γενικότερα στην κοινωνία που ζούμε και έχουμε ζητήσει συγγνώμη. Η συγνώμη όμως δεν είναι μια απλή λέξη με 7 γράμματα, πρέπει να την νιώθουμε για να την πούμε, γιατί την χρησιμοποιούμε κυρίως όταν έχουμε μετανιώσει για κάτι που έχουμε κάνει άθελά μας και χωρίς να το σκεφτούμε, σε έναν άνθρωπο και τον έχει πειράξει. Την ζητάμε για να καθαρίσει το μέσα μας απ’ τις τύψεις και επειδή δηλώνει μετάνοια, πρέπει να την νιώθουμε για να την ζητήσουμε. Τι γίνεται όμως όταν η συγνώμη γίνεται μια καραμέλα στα χείλη μας, που μόνο γλυκιά δεν είναι; Η συγνώμη χάνει την αξία της όταν την ζητάμε συνέχεια απ’ τους ανθρώπους μας. Δεν γίνεται να τους πληγώνουμε συνεχώς και να πετάμε μια συγνώμη! Κάτι τέτοιο μόνο νεύρα θα φέρει. Η συγνώμη είναι φάρμακο για μας, όχι για αυτόν που συγχωρεί. Πόσες δυνάμεις θα έχει ο άλλος να μας συγχωρεί συνέχεια; Και γιατί να το κάνει; Δεν γιατρεύονται οι καρδιές με μια συγνώμη. Ας δώσουμε στη λέξη συγνώμη, την σημασία που της αναλογεί. Ας γίνουμε λίγο όλοι πιο σωστοί απέναντι στους άλλους. Η συγνώμη δεν είναι μια απλή λέξη με 7 γράμματα, θέλει καρδιά να την πεις και ψυχή να την λάβεις.

 

Χρήστος Παναγιωτόπουλος – Men’s view