Μεγαλώσαμε ευτυχισμένα, μα γίναμε δυστυχισμένες. Είμαστε η γενιά των 50+… Μεγαλώσαμε με μαμάδες που δεν δούλευαν. Μαμάδες που είχαν πάντα το σπίτι καθαρό, το φαγητό ζεστό στο τραπέζι να μας περιμένει. Μαμάδες που ήταν πάντα καλοντυμένες, ακόμη και μέσα στο σπίτι, καλοχτενισμένες, με κόκκινα νύχια. Μαμάδες πάντα γελαστές, που η μοναδική περίπτωση που θα ύψωναν τον τόνο της φωνής τους θα ήταν για να μάθουμε τρόπους, να γίνουμε υπόδειγμα, να εκπληρώσουμε τον σκοπό τους, να γίνουμε κάτι. Μαμάδες όμως που ποτέ δεν έφεραν αντίρρηση στον σύζυγο, στον πατέρα, στα πεθερικά, στην κοινωνία ολόκληρη και στις επιταγές της. Έτσι μεγαλώσαμε. Και έτσι γίναμε. Γίναμε “κάτι”. Σπουδάσαμε, κάνουμε καριέρα. Εργαζόμαστε σκληρά, πολύ σκληρά. Κάναμε οικογένεια και ακολουθήσαμε το παράδειγμα που είχαμε. Απόλυτο, ένα και μοναδικό το πρότυπο, Η ΜΑΜΑ! Και παλεύουμε καθημερινά, να είναι το σπίτι καθαρό, τα παιδιά διαβασμένα, ο σύζυγος με το αγαπημένο του φαγητό στο τραπέζι. Προσωπικός χρόνος μηδέν. Να πας και τον μπαμπά στον γιατρό, να μαγειρέψεις και στην πεθερά, να κανονίσεις τα φροντιστήρια, να τελειώσεις την έκθεση προόδου για να μην φωνάζει ο προϊστάμενος. Να είσαι γελαστή, χαρούμενη και ευγενική με όλους, δεν σου φταίει σε τίποτα ο άντρας σου να σε βλέπει με μούτρα… Τι είσαι; Κουρασμένη; Δεν είσαι η μόνη. Join the club, dear! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα!
Ναι, όλες στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Ναι, όλες βάλαμε την ζωή μας στον αυτόματο και ξεχάσαμε πώς να κάνουμε χαρούμενο τον εαυτό μας. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που γελάσατε δυνατά; Αυθόρμητα; Πηγαία; Χωρίς να είναι τα παιδιά σας η αιτία… Αλήθεια, πότε περάσατε μια μέρα μόνη σας, χωρίς να δείτε ή να ακούσετε ένα μέλος της οικογένειάς σας; Πότε επισκεφθήκατε έναν καινούργιο τόπο, χωρίς να είναι σχολική εκπαιδευτική εκδρομή, υποχρέωση επαγγελματική, κοινωνική… Πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε πως είστε εσείς η προτεραιότητα των άλλων; Χαθήκαμε μέσα στο κυνήγι της τελειότητας, μιας κακώς εννοούμενης ευδαιμονίας και ξεχάσαμε να διεκδικούμε. Χώρο, χρόνο, ευτυχία. Ακόμη και χρήμα. Για εμάς. Και ανακαλύψαμε ξαφνικά, μετά από χρόνια γάμου, πως η μόνη παρηγορητική κουβέντα, η μόνη ζεστή αγκαλιά, είναι της κολλητής μας. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, ξέρουν πως αντέχεις. Πως δεν έχεις ανάγκη. Εσύ είσαι παντός καιρού, όλοι το ξέρουν! Super Puma is my middle name! Λοιπόν μαμά, δεν έγινα απλώς “κάτι”, έγινα τα πάντα για την οικογένειά μου. Μόνο που ξέχασα να είμαι ευτυχισμένη. Κι αν αυτός είναι ο δρόμος που διάλεξα στην ζωή κι ας ήταν επιλογή μου μετά από ώριμη σκέψη, τώρα ήρθε η ώρα να αλλάξω. Όσο ακόμη προλαβαίνω. Να γίνω η δική μου προτεραιότητα!
Γιώτα Φωτάκου