Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο του σημερινού άρθρου, θα μεταφερθεί νοερά σε καταστάσεις χωρισμένων ζευγαριών που πλέον δεν είναι μαζί, μα θα ήθελαν να είναι, σε δυνατές ελλείψεις που κατακλύζουν σώμα, καρδιά και ψυχή και σίγουρα δεν θα έχει άδικο. Σήμερα όμως επιλέγω να γράψω για κάτι διαφορετικό, λίγο στενόχωρο, μα όλα είναι μέσα στη ζωή μας και πρέπει να αντιμετωπίζονται. Μιλώ για την αίσθηση που νιώθουμε όταν κάποιος αγαπημένος μας φύγει από τη ζωή, αλλά είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που έχουμε αποκομίσει, που πραγματικά έχουμε την πεποίθηση ότι είναι κοντά μας, είναι μέσα μας, είναι παντού… Ο θάνατος αγαπημένων προσώπων, είναι δύσκολο πολλές φορές να καταλαγιάσει το σθένος του. Τον πρώτο καιρό μετά το σοκ, επέρχεται η συνειδητοποίηση της απώλειας, η συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος αυτός παύει να βρίσκεται ανάμεσά μας, παύει να υπάρχει, παύει να ζει και να αλληλοεπιδρά μαζί μας. Θλίψη, δάκρυα, άρνηση, φόβος, άγχος, θυμός, πόνος και παραίτηση από όλα, έρχονται να καταρρακώσουν την ήδη καταρρακωμένη μας ψυχή.

Σε κάθε δικό του αντικείμενο που έρχεται στα χέρια μας, σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε δικό του αγαπημένο, κατρακυλάμε, ματώνουμε ψυχικά και πονάμε εκ νέου. Όμως είναι μια διαδικασία που πρέπει να βιώσουμε ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο, για να καταφέρουμε όχι να πάψουμε να πονάμε, αλλά να μεταλλάξουμε τον πόνο, να τον γλυκάνουμε και να μάθουμε να ζούμε μαζί του. Μπορεί κάποιος αγαπημένος μας να έπαψε να ζει, όμως σίγουρα έχουμε τη δύναμη να τον σκεφτόμαστε, να τον θυμόμαστε έτσι ώστε να υπάρχει μέσα μας, να ζει στην καρδιά μας και σε κάθε ευκαιρία να μας συντροφεύει και να μας παρηγοράει, τόσο η αύρα του όσο και η αναπόλησή του. Μπορεί να μας λείπει η αγκαλιά τους, να μας λείπει το βλέμμα που άφηναν επάνω μας, να μας λείπει η χροιά της φωνής τους, το γέλιο τους, οι κοινές μας στιγμές, το χάδι τους, τα λόγια που σαν βάλσαμο καταπράυναν την καρδιά μας, μα υπάρχουν πολλά που δεν χάσαμε και δεν θα χάσουμε ποτέ.