Είμαι σταγόνα από βροχή, που ψάχνει κάπου να κρυφτεί χωρίς εσένα.

Είναι η θάλασσα γυαλί, που σπάει μέσα μου κι αυτή χωρίς εσένα.

Είναι η καρδιά μου ένας λυγμός, ένα χαμόγελο νεκρό χωρίς εσένα.

Είναι οι σκέψεις μου κενές, σαν να μην έφυγε το χθες χωρίς εσένα.

Είναι η ψυχή μου ένα φως, που τρεμοπαίζει διαρκώς χωρίς εσένα.

Είναι το χάδι μου στεγνό και το κορμί μου σιωπηλό χωρίς εσένα.

Είναι η ανάσα μου βαριά, είναι τα μάτια μου καυτά χωρίς εσένα.

Είμαι σπασμένος ουρανός, μες την ομίχλη μοναχός χωρίς εσένα.

Είμαι ένα όνειρο που πήρε ο βοριάς, είμαι μια βάρκα που έχει μείνει στην στεριά χωρίς εσένα.

Είναι τα χέρια μου αδειανά, είναι τα αισθήματα μονά χωρίς εσένα.

Είμαι φωνή χωρίς μιλιά, μοιάζει ο χρόνος με φωτιά χωρίς εσένα.

Είναι ο κόσμος αδειανός, αλλάζει μέσα μου ο καιρός χωρίς εσένα.

Είναι η νύχτα μια πληγή, μια ευχή που αιμορραγεί χωρίς εσένα.

Είμαι ταξίδι μακρινό, δίχως να έχει προορισμό χωρίς εσένα.

Είμαι το ουράνιο τόξο κι εσύ είσαι το χρώμα μου.

Είσαι η ζωή μου και είμαι η ανάσα σου. Χωρίς εσένα, όλα γύρω μου χαμένα…

Χρήστος Παναγιωτόπουλος – Men’s view