Οι μεγάλοι έρωτες συνήθως καταλήγουν κάπου στην μέση του πουθενά, κάποιοι άλλοι αντικρίζουν κάθε πρωί μαζί την ίδια εικόνα από το παράθυρο τους. Κάποιοι άλλοι μεγάλοι έρωτες σηκώνουν το κεφάλι τους στον ουρανό και έχουν την ίδια σκέψη ταυτόχρονα. Ίσως μοιάζει ουτοπικό, αλλά πιστεύω ότι συμβαίνει. Μεγάλοι έρωτες, δύο άνθρωποι με μια ψυχή, δεν χωρίζουν πάρα μόνο για να πάνε στην δουλειά τους. Δεν παίρνουν τα μάτια τους ο ένας από τον άλλον. Εύχομαι όσοι δεν το γνωρίσατε, να τον ζήσετε όταν έρθει. Είναι οι έρωτες οι αληθινοί, έχουν την ευκαιρία να χαθούν, αλλά πολεμούν διαρκώς για την φθορά. Προσπαθούν γιατί ναι, δεν φτάνει μόνο ο έρωτας. Γι’ αυτό άλλωστε είναι ακόμη μαζί. Οι μεγάλοι έρωτες λοιπόν, ζουν σε καθαρές καρδιές, σε αγνές ψυχές, ζουν μαζί στιγμές, ήμερες, μήνες, χρόνια. Αλλά κι οι μεγάλοι έρωτες οφείλουν ως μεγάλοι που είναι ή υπήρξαν κάποτε, να έχουν και το ανάλογο τέλος, τόσο μεγάλο που η κάθε στιγμή επιβεβαιώνει την μεγαλειώδη τους ύπαρξη. Κρατάς την αίσθηση και την διάσταση που πήρε για να γεννηθεί κι έζησε μέχρι που είχες αποχωριστεί ή αποχωρείς σαν τους μεγάλους πρωταγωνιστές. Σημασία έχει ότι έζησες ή ζεις, το επέλεξες και να χαίρεσαι το γεγονός γιατί κάποιοι παλεύουν για να βρουν. Οι μεγάλοι έρωτες έρχονται αβίαστα και όχι γρήγορα. Γιατί τα καλά πράγματα που αξίζουν και έχουν να σου μάθουν, είναι εκείνα που έχεις ανάγκη αληθινά, απλά αργούν να έρθουν…  

Δέσποινα Γρηγοριάδη