Ελεύθεροι δολοφόνοι ανάμεσά μας, με καθαρά χέρια και όπλο τη νεκρωμένη ψυχή τους! Ποιο δικαστήριο μπορεί να δικάσει αυτούς που άφησαν ζωντανούς νεκρούς  ανθρώπους που αγάπησαν και δολοφονήθηκαν ψυχικά με αποτέλεσμα μια ζωή καταδικασμένη στο σκοτάδι; Ο δολοφόνος που με σκότωσε, με άφησε ζωντανό να παλεύω με το ψέμα, με την υποκρισία και μια καρδιά κλεμμένη. Ναι κύριε δικαστά, ήρθε στη ζωή μου ντυμένος με το πιο καθαρό χαμόγελο και κέρδισε την εμπιστοσύνη μου που ήταν ήδη πληγωμένη από το παρελθόν. Με ξεγέλασε με το φως και ήρθε ύστερα το σκοτάδι της ψυχής που θέρισε και πέταξε με την απιστία, με την αδιαφορία και την έλλειψη τρυφερότητας!

Αυτοί, γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι; Δεν είναι έγκλημα ο θάνατος της αγάπης, η κλοπή της αξιοπρέπειας, η καταπάτηση της συνείδησης; Είναι! Είναι και μάλιστα σοβαρό αδίκημα! Ζουν ανάμεσά μας και το βλέπεις σε κλαμένα μάτια που με το ζόρι βλέπουν πια. Σε βαριές ανάσες από στρες, που δεν μπορούν να δεχτούν τη βία που έζησαν με την καθημερινή απόρριψη. Με χαμόγελα σε ματωμένα χείλια από τις κραυγές που δεν έβγαλαν όταν το σώμα λαχταρούσε για αγάπη. Ποιος είναι αυτός που έχει δικαίωμα να σου κλέβει την ζωή γιατί τον αγάπησες;