Είσαι ο πόνος στο κεφάλι μου, αλλά και η αιτία που ο πυρετός μου πέφτει. Είσαι η θλίψη των ματιών μου, αλλά και η αιτία που η ψυχή μου χοροπηδά σαν πεταλούδα. Είσαι η συντριβή μου, αλλά και η αναγέννησή μου. Είσαι ο χαρταετός μου, αλλά και η αιτία που εσύ όταν δεν φυσάς αυτός καταστρέφεται και προσγειώνεται άτσαλα στο έδαφος. Είσαι ο απαγορευμένος καρπός, αλλά και τα δέντρα που πλημμυρίζουν τον κήπο της Εδέμ. Είσαι ο αέρας, αλλά και η ασφυξία μου. Είσαι ο δρόμος μου, αλλά και ο γκρεμός μου.
Είσαι τα πάντα μου, ακόμα και θεωρώ πως τα πάντα μας δεν θα έπρεπε να είναι ποτέ ένας άνθρωπος και μόνο. Αλλά είσαι, ναι είσαι! Γαμώτο! Είσαι τα πάντα μου! Και η μέρα μου και η νύχτα μου. Και ο διάλογος και ο μονόλογός μου. Και η σκέψη και το παραμιλητό μου. Και ο ύπνος και το ξύπνημά μου. Είσαι η μέθη και το πιοτό μου. Το έντομο που ενοχλεί το αυτί, αλλά και η απαλή μουσική που με κοιμίζει τα βράδια. Είσαι τα πάντα μου! Αχ ναι, πονάει το μέσα μου που δεν το καταλαβαίνεις…
Μαρία Σκαμπαρδώνη