Ένα σπαθί που κράτησα από μικρή. Όταν τα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους στα μάτια μου, το σπαθί μου χάραζε το πρόσωπό μου και τα έπαιρνε μακριά. Όταν πονούσα ψυχικά, έκλεινα την πόρτα σε όλους, πίσω από αυτή έκλεινα τους πάντες από έξω. Μόνη μου λύγιζα, μόνη μου έκλαιγα, μόνη μου πονούσα. Αλλά σαν άνοιγα, αυτό το χαμόγελο το κέρδισα απολύτως μόνη μου, μέσα από μάχες εντός μου. Αυτό το χαμόγελο που έγινε η ασπίδα μου για κάθε δύσκολη στιγμή, για κάθε μοναξιά μου, για κάθε απώλεια και για κάθε μάχη με τον θάνατο. Ένα τέτοιο σπαθί δεν γίνεται να λυγίσει, δεν γίνεται να σπάσει.
Ένα τέτοιο χαμόγελο μπορεί να κρύψει την θλίψη, τον πόνο, ακόμα και την κραυγή που κρύβεις μέσα σου. Άρα κάνεις δεν σου κλέβει αυτά που για χρόνια μέσα σου κρατούσες, που το φύλαξες σαν θησαυρό και μέρα με την μέρα το δυνάμωνες. Ένα σπαθί λαμπερό, πιο δυνατό και από ατσάλι. Ένα χαμόγελο πιο δυνατό και από κάθε φάρμακο, επουλώνει κάθε πληγή και δίνει παράταση ζωής σε κάθε δύσκολη ασθένεια, διώχνει κάθε κακό και δίνει ανάσα στην ζωή.
Ό,τι κέρδισα με το δικό μου σπαθί, δεν το δίνω στον οποιονδήποτε, δεν το χαρίζω πλέον σε ψεύτικα λόγια, σε ανθρώπους απατεώνες. Το χαμόγελο το δίνω μόνο σε αυτούς που θα δουν μέσα από τα μάτια μου αυτό που αληθινά είμαι. Ένα χαμόγελο σταμάτησε τον χρόνο και έδωσε ελπίδα εκεί που το μαύρο άρχισε να απλώνεται, εκεί που έσβηνε κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, το χαμόγελο έμεινε σαν μια σπίθα φωτός. Έμεινε για να σε οπλίσει με υπομονή και μαζί με την αγάπη να σου δώσει την νίκη.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/