Όσα άρθρα και να γράψω, όσα λόγια και να πω, μια θα ‘ναι η ουσία και αυτό έχει πια για μένα σημασία. Τον άνθρωπο τον καλόβολο και τον ήσυχο δεν τον εκτίμησε κανένας, αντιθέτως ήθελαν να χορέψουν και πεντοζάλη στο κεφαλάκι μου. Τους αφήνεις, τους το επιτρέπεις, αλλά κάποια στιγμή ζεύονται και τα ζωνάρια τους κι ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Παλεύουμε να αντέξουμε και να δείξουμε, όχι να προσποιηθούμε φυσικά, αλλά έναν συμβιβασμό ίσως και να τον αποζητούμε. Αλλά έρχεται η αλήθεια και στήνει το δικό της έδρανο, με εκπροσώπους τις νόμιμες και δίκαιες πλευρές μας, μα τα ένδικα μέσα κλασσικά καλοπληρωμένα απ’ τις τύψεις και τις ανέχειες που εκεί, σ’ εκείνη τη φάση της ζωής τους είναι επαρκείς, αφού δεν θέλουν να δούνε τις αλήθειες μας και στρουθοκαμηλίζουν επιδεικτικά κα προκλητικά.

Όταν ήμουν ένα άτομο που φωνή είχε μα δεν ακουγόταν, φρόντισαν και ξύπνησαν απ’ το λήθαργο εκείνες τις κραυγές και πάλι μέσα απ’ τις σιωπές τους διαδήλωναν τη θέληση για λευτεριά της σκέψης και του λογισμού της. Δεν με νοιάζει πια τι ήμουν πριν, το βολικό πλάσμα που δεν είχε κανείς να του προσάψει τίποτα, μα με έναν εαυτό ξένο προς αυτήν και το κυριότερο, το χειρότερο, να πνίγει συναισθήματα απέχθειας σ’ άλλους και να επιχρυσώνει πάντοτε το χάπι τους. Μα τώρα απελευθερώθηκα, ανδρώθηκα μέσω της επανάστασής μου, που κι αν άργησε, δεν πήγε στα χαμένα κι ούτε στα απολεσθέντα αντικείμενα της ψυχής νου και καρδιάς μου.