Υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Λόγια που σκόρπισαν στο πέρασμα του χρόνου. Πληγές που σχηματίστηκαν και δεν ξεπεράστηκαν ποτέ. Νεύρα. Αγωνία. Αμφιβολία. Δάκρυα… Έτσι περνούσαν τα βράδια μου όταν εσύ ζούσες την διπλή ζωή σου. Όταν εσύ με κορόιδευες. Όταν εσύ με σκότωνες κάθε μέρα. Όταν εσύ ήσουν απών. Σε πείραξε τόσο που προχώρησα την ζωή μου… Σε πείραξε τόσο πολύ, που θέλησες να με καταστρέψεις, λες κι έτσι θα με ξανακέρδιζες. Τόσο πολύ με ήθελες, στα λόγια αλλά όχι στην πράξη. Τόσο δειλός ήσουν. Τόσο πολύ με μίσησες που σε προσπέρασα. Ένας σταθμός ήσουν, όχι το τέρμα.
Ξέρεις κάτι; Δεν θέλω πια τον καταστροφικό έρωτά σου! Θέλω την ησυχία μου! Θέλω να ζήσω την ζωή μου δίχως εσένα, δίχως την ζήλεια σου και τα απωθημένα σου. Δεν ταιριάξαμε ποτέ. Η απόσταση μεταξύ μας δεν ήταν χιλιομετρική, η απόσταση μεταξύ μας ήταν στον τρόπο σκέψης. Μείνε εκεί που ήσουν από την αρχή. Μπήκες στον δρόμο μου να κάνεις φασαρία μόνο, να με αποπροσανατολίσεις. Ένα αγκάθι που ξερίζωσα με τα ίδια μου τα χέρια…
Χρυσάνθη Σ.