Είναι στιγμές μέσα στον χρόνο που το μυαλό ταξιδεύει στα παλιά. Άνθρωποι που θεώρησα σημαντικούς σταθμούς, αλλά εν τέλει ήταν απλώς περαστικοί. Αναπολώ… και το μυαλό σταματά σε σένα. Κάθε φορά η ίδια αγωνία και παγωμάρα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι μέρος του λόγου ήσουν. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να μπεις στη ζωή μου. Ας μη σε γνώριζα ποτέ! Ήρθες και γκρέμισες και τα τελευταία μου ερείπια που πάλευαν να κρατηθούν. Έψαχνα από κάπου να πιαστώ για να μην τα χάσω εντελώς κι εσύ άπλωσες το χέρι σου μόνο και μόνο για να με ρίξεις βαθύτερα στο βούρκο της απελπισίας και της απομόνωσης. Ποιος άνθρωπος αλήθεια, τρέφεται από την ολική καταστροφή του άλλου; Τέτοιος ήσουν κι εγώ τυφλή μπροστά στην μοχθηρότητά σου.

Με έριξες, με τσάκισες και με κατέστρεψες – ή έτσι νόμιζες. Κι αφού θεώρησες ότι όλα χάθηκαν κι εγώ έμεινα ράκος, αποχώρησες. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα σου τη στιγμή του τέλους, σατανικό και άκρως σαδιστικό. Δεν ξέρω αν σκοπός σου ήταν να με φοβίσεις ή να επιβληθείς ή και τα δυο. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καταράστηκα τη μέρα και την ώρα που σε γνώρισα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πείσμωσα και βρήκα τον τρόπο να μαζέψω και να ενώσω τα κομμάτια μου και δεν υπάρχει μεγαλύτερη εκδίκηση από αυτό.

Κόντεψα να χάσω τα λογικά μου, έπιασα πάτο, απομάκρυνα ό,τι είχα ιερό κι αγαπημένο και τότε ακριβώς την έκανες με αυτό το τεράστιο ειρωνικό χαμόγελο. Ειρωνεία, αλλά κοιτώντας πίσω κατάλαβα ότι απλώς ήθελες να με κάνεις σαν τα μούτρα σου. Ως γνωστόν, όταν δεν μπορείς να φτάσεις στο επίπεδο του άλλου, προσπαθείς να τον ρίξεις στο δικό σου. Κι εσύ τα κατάφερες μια χαρά. Αφού μελέτησες κι αξιολόγησες προσεχτικά το θύμα σου, όρμησες χωρίς να σε νοιάζουν οι συνέπειες. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι στο πρόσωπό σου γνώρισα το χείριστο είδος ανθρώπου. Πόσες φορές με είδες να πέφτω στα πατώματα και να υποφέρω, ενώ απολάμβανες την εικόνα; Πόσες φορές με άκουσες να λέω ότι δεν αντέχω άλλο αυτή την αντιμετώπιση, ρίχνοντάς μου όλη την ευθύνη; Πόσες φορές με είδες να διαλύομαι;