[Γράφει η Δέσποινα Γρηγοριάδη]

Η εκδίκηση μιας γυναίκας συνήθως αρχίζει στην απόρριψη. Στην μάχη για τις τόσες απορίες που παλεύουν μέσα της να κρατηθεί ζωντανή αναμεσά στο ψέμα και στην αλήθεια. Να αναζητήσει μοιραία μια άμεση ανταπόκριση, μια ικανοποίηση. “Υπάρχω και εγώ”, συναισθήματα παγωμένα, που ξεχειλίζουν αβεβαιότητα. Γίνεται μια άλλη γυναίκα, που εστιάζει στην λεπτομέρεια, που θέλει όταν γυρίσει να κοιτάξει να αισθανθεί καλύτερα. Μπορεί να κλειδώνει στο μυαλό τις λάθος λέξεις, να μην ισορροπεί σε κανένα ίχνος λογικής. Αλλά μια γυναικά όσο κι αν έχει πληγωθεί, οποίο κι αν είναι το τέλος, ότι κι αν επιδιώκει, όταν επιστρέφει στην αλήθεια χωρίς προσδοκίες, αρχίζει να μισεί τον ίδιο τον εαυτό της, επειδή αγαπάει. Αρχίζει να συμπονεί και εκείνον…