“Πες πως μ’ αγαπάς κι ας είναι ψέμα!”. Κορίτσια, αγόρια, μακριά από τέτοιες ψευδαισθήσεις, τέτοιες αρρωστημένες παρηγοριές, που το μόνο που θα εξυπηρετήσουν, θα ‘ναι στιγμές, λεπτά προσμονής και ψευδαίσθησης μόνο. Μην συγχέουμε τον εικονικό αυτό κόσμο, που λέει κι ένας πολύ καλός μου φίλος και μετά μετατρέπεται σε μια αυταπάτη, που δύσκολα θα απεγκλωβιστούμε από κει μέσα.
Ταράξετε τα ύδατά σας και επιφέρεται εκείνη τη δίνη που θα συνεπάρει μαζί της κάθε τι περιττό και δεν θα επιτρέψετε άλλη φορά να πονέσουν τις αλήθειες σας. Δεν γίνεται να επιτρέπουμε σε κάθε τυχάρπαστο αντικείμενο άνανδρης ψυχής χωρίς ουσία και αξία, να δρομολογεί εις γνώση μας καταστάσεις και συνθήκες, τις οποίες απλά ελπίζαμε να τις δούμε να πραγματοποιούνται. Μην μπερδεύετε το εφικτό και το ανέφικτο. Χρόνια που δρουν οι παραμυθατζήδες και επιδρούν θετικά και ευεργετικά. Πιστεύουμε στα δικά μας τετελεσμένα παραμύθια, που ανακαλύπτουμε δυστυχώς μεταξύ των πριγκιπόπουλων, τους βατράχους εκείνους που τα έλη της ψυχής τους αφήνουν ανικανοποίητα τα εγωιστικά κι όχι μόνο, στοιχεία του δικού τους δηλητηριώδους φαινομένου απανθρωπισμού.
“Πες πως μ’ αγαπάς κι ας είναι ψέμα!”. Ποτέ μην μπείτε στο τρυπάκι να το αναζητήσετε έστω κι έτσι. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που δεν δέχεται υποχωρήσεις, με αναζήτηση για την κάθε μας ψυχούλα, ψίχουλά της, καθώς και η αγάπη απαιτεί πληθώρα συναισθημάτων, που μ’ απλοχεριά θα δίνονται και θα παραδίδονται αμοιβαία και ευτυχή. Ποτέ μην νιώσετε την ανάγκη να ζητήσετε ένα ψέμα σε μια ειλικρινή αλήθεια, σε καθεστώς ψεύδους τους και υποανάπτυκτή τους δραστηριότητα χειμερίας νάρκης του είναι τους. Αξίζετε, αξίζουμε τα καλύτερα και δεν θα επιτρέψουμε να μας επιστρέψουν τα ψέματά τους με επικαλυμμένες αλήθειες, αναδυόμενες από οχετούς της ψυχής τους, ενδεδειγμένους και προσκυνημένους απ’ τους αδαείς τους ορίζοντες στο χάος και στην νεφελώδη τους ανυπαρξία.
Άννα Ζανιδάκη