Τι κι αν έριξες μαχαιριά να με πληγώσεις; Τι κι αν τα δάκρυα δεν στέρευαν με τα καμώματά σου; Τι ζητούσα μήπως; Μια αγκαλιά, ένα χάδι, λίγα λόγια συμπαράστασης και μια “συγγνώμη”. Ράγισες το γέλιο μου όταν ένιωσα όλη την αλήθεια που συναντούσε το ψέμα σου. Παραδόθηκα, συνάντησα τα σκοτάδια μου κι αναμετρήθηκα μαζί τους.
Φίλοι και γνωστοί αναρωτιόνταν… “Μα γιατί είσαι συνέχεια θλιμμένη;” Εσύ επέμενες… “Μα γιατί δεν με πιστεύεις; Αλήθεια σου λέω!” Φόρεσα περήφανα το καλύτερο χαμόγελό μου, που το κέρδισα με το σπαθί μου κι έφυγα μακριά…
Στέλλα Σωτήρκου