[Γράφει η Δέσποινα Γρηγοριάδη]

Μια ηλικία, ένας αριθμός και τίποτα άλλο. Τόσα πολλά για τόσα λίγα κάθε φορά μέσα σε όλα εκείνα. Για ένα τέλος σκόνταψα, σταμάτησα και μάτωσα. Έπεσα, αλλά ξανά σηκώθηκα. Όλα στην θέση τους και όρθια απέναντί μου. Σαν να περιμένουν, λες και υπάρχει άπειρος χρόνος. Όλα είναι εδώ, τα αγγίζω, τα βλέπω, όμως ό,τι με κάνει κάτι χειρότερο – ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Όχι γιατί φοβάμαι τις λέξεις, τους ανθρώπους, τις πράξεις, το κενό ή τη σιωπή, τίποτα από όλα αυτά πέρα από το χρόνο, που δεν αξίζει να τον σπαταλάς σε αδιέξοδα που δεν οδηγούν πουθενά.

Κοίτα να δεις… έπρεπε να περάσουν τα χρόνια για να καταλάβω πόσο σε ταλαιπώρησα εαυτέ μου! Ράγισες και ξανά κόλλησες τα κομμάτια για να παραμείνεις αυτό που ήσουν, έμαθες να χάνεις και να κερδίζεις την επόμενη μάχη. Στέκεσαι ακόμα να μετράς κύπελα και ήττες.