Ήταν ένα πρωινό διαφορετικό από τα άλλα. Κρατούσα για πρώτη φορά στα χέρια μου – καθηλωμένη θα ‘λεγα από τη μαγεία της στιγμής – αυτό που λέγεται «κομμάτια της ψυχής σου». Με κάθε σου λέξη, οδοιπορούσα στο σώμα σου, στα μάτια, στα χείλη, στα όλα σου. Ήταν ένα πρωινό διαφορετικό, γιατί για πρώτη φόρα – τόσο πρωτόγνωρα – ήταν η σειρά μου να χαθώ μαζί σου στο όνειρο. Ω, ναι! Αυτό που έχει κάτι από μαγεία, που έχει ουράνια χρώματα και χαϊδεύει το κορμί μας κάθε που σουρουπώνει. Εκείνο το πρωινό, όλες οι λέξεις σου χοροπηδούσαν χαρωπά μέσα μου κι ας είχαν μια αίσθηση μελαγχολίας. Κι ένιωθα πως στο στήθος μου έπαιζε μία μπάντα, μία μελωδία ερωτική…
Ξημέρωσε και σήμερα. Όπως εκείνο το διαφορετικό πρωινό. Σε ερωτεύομαι ξέρεις, ξανά και ξανά. Έλα μαζί μου και σήμερα στο όνειρο. Το χέρι σου στη χούφτα μου σφιχτά να το κρατήσω. Να ξημερώσει πάλι και να ‘μαι δίπλα σου κι όλα τα “σ’ αγαπώ” που χάθηκαν κάπου ψηλά, όλα να σου τα πω. Και να ‘ρθει ένα ονειρικό φιλί. Και θα μυρίζει αλμύρα του πελάγους και όλο το στήθος μου – σαν πέταλα ρόδου λευκού – θα ανθίζει επάνω στο κορμί σου. Αγάπη μου, φθινοπώριασε. Ξανά. Τέσσερις εποχές μαζί. Θυμάσαι; Τέσσερις εποχές πάντα μαζί. Αυτό δεν είναι άραγε αγάπη; Πώς χάθηκαν οι σκέψεις μου, κοντά σου πάλι… Άσε με να ονειρεύομαι. Άσε με ως το επόμενο ξημέρωμα, στα χέρια μου να έχω την ψυχή σου…
Ελένη Ισπόγλου