[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου]

Τρέχεις ορμητικά με το αυτοκίνητο. Δεν χαμογελάς πια. “Άφησέ με εδώ παρακάτω” σου ψιθυρίζω. “Όπως θες….” απαντάς κι είναι χειρότερο από μαχαιριά στην καρδιά το ύφος σου. Κλείνω την πόρτα και φεύγω. Δεν γυρίζεις καν να κοιτάξεις ή ν’ αποχαιρετήσεις. Πάει κι αυτό. Σκύβω το κεφάλι και προχωρώ. Πώς να σ’ αντικρίσω πια;

Τόσα λάθη, τόσο ξόδεμα εδώ κι εκεί, πόσο ν’ αντέξεις; Τα βήματα βαριά, κάθομαι σ’ ένα παγκάκι και στρίβω ένα τσιγάρο. Μες στον καπνό του ανατρέχω σ’ όλες τις αναμνήσεις. Το κυνηγητό, τις ικεσίες, τα παρακάλια σου, τα δάκρυα κι εγώ να επιμένω να σου δίνω χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση. Παρόλο που πονούσα, συνέχιζα να σε σφυροκοπώ μεθοδικά κάθε μέρα, κάθε ώρα.

Αυτοκαταστροφή μήπως; Για να μην παραδεχτώ ότι πρέπει να βγω απ’ το “εγώ” μου και να σε πλησιάσω; Ν’ ανοίξω την αγκαλιά μου και να κλάψουμε μαζί; Αντ’ αυτού οι κατηγόριες κι η κριτική έστηναν χορό…

Αντίο λοιπόν! Άνοιξε τα φτερά σου κι αναζήτησε κάτι καλύτερο. Σου αξίζει. Δικά μου όλα τα λάθη!

Στέλλα Σωτήρκου