Όλοι κάποια στιγμή, ίσως άθελά μας, υπήρξαμε αχάριστοι, με την ζωή που θεωρήσαμε δεδομένη, με στιγμές που χάσαμε γιατί δεν εκτιμήσαμε το τώρα, μα κυρίως αχάριστοι γιατί δεν καταλάβαμε μηνύματα και μαθήματα που ήρθαν μέσα από δυσκολίες. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα κι αν περάσουν δύσκολα, μέσα από ασθένεια, μέσα από τον θάνατο, δεν βλέπουν τα όμορφα, δεν γίνονται καλύτεροι, μα παραμένουν περισσότερο αχάριστοι και δεν βλέπουν το τι κάνεις για αυτούς.

Άτιμο πράγμα η αχαριστία μαζί με το ψέμα θα έλεγα εγώ. Η αχαριστία δείχνει άνθρωπο που δεν σέβεται και δεν βλέπει το καλό. Όσα καλά κι αν κάνεις για κάποιον αχάριστο, ποτέ δεν θα είναι ευγνώμων και ευτυχισμένος. Πάντα θα του λείπει να βάζεις πρώτο το “εγώ” του. Δεν χρειάζεται να γίνεσαι αχάριστος με κάποιον που προσπαθεί να σε κάνει να χαμογελάσεις, που δίνει και το τελευταίο του ευρώ για να είσαι ευτυχισμένος. Η αχαριστία σημαίνει ότι πέρα από μένα, πέρα από τα δικά μου “θέλω” δεν βλέπω τίποτα άλλο. Και πώς μπορείς να ενταχθείς σε ένα σύνολο, μια κοινωνία που θέλει σεβασμό και αγάπη;