Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κρατώ, μια καρδιά κομμάτια και μια ψυχή γεμάτη ρωγμές. Κλείνω το φως και ανάβω κεριά, μια ατμόσφαιρα που θα ηρεμήσει το μέσα μου. Μια μουσική απαλή στον χώρο, για ηρεμεί τις αισθήσεις.

Κι εγώ με την μοναξιά μου παρέα, μετράω στιγμές που έφυγαν. Αναμνήσεις μέσα από το γυαλί κοιτάω. Άλλη μια βραδιά που οι αναμνήσεις γυρνάνε στο κεφάλι μου μέσα, άλλη μια βραδιά που το μαχαίρι μπαίνει ακόμα πιο βαθιά στην πληγή.

Κάθε βράδυ άνιση η μάχη με τις αναμνήσεις του χθες. Ένα δάκρυ κυλάει να ξεπλύνει τον πόνο, μα αυτό το δάκρυ τα κάνει τα πονάνε όλα πιο πολύ, δεν λυτρώνει, απλά τσούζει πιο πολύ, ορισμένες φορές μέχρι θανάτου.

Δημιουργούμε αναμνήσεις για να κοιτάμε πίσω, να μένουμε σε στιγμές όμορφες και από τις δύσκολες στιγμές να παίρνουμε το μάθημα της ζωής. Όλη μας η ζωή είναι αναμνήσεις, που στο τέλος τις παίρνεις μαζί σαν φυλαχτό. Πρέπει να δημιουργείς αναμνήσεις, αλλιώς δεν υπάρχεις.

Ανοίγω το συρτάρι και οι αναμνήσεις είναι ακριβώς μπροστά μου. Φωτογραφίες που φυλάκισαν στιγμές που μένουν ζωντανές στον χρόνο. Μια φωτογραφία μπορεί να σου θυμίσει μια ανάμνηση που έχεις ξεχάσει, να σου θυμίσει ότι κάποτε ήσουν παιδί, ότι κάποτε χαμογελούσες, ότι κάποτε υπήρξες ανέμελος. Μέσα στις φωτογραφίες θα βρεις αναμνήσεις μιας ζωής, της δικής σου, στιγμές που γέμισαν ένα ολόκληρο συρτάρι.

Πίνω μια γουλιά κρασί και όλα στο κεφάλι γυρίζουν, στιγμές όμορφες, μα και στιγμές λύπης ενώνονται και γίνεται για άλλη μια φορά το χάος. Με νίκησαν και πάλι οι αναμνήσεις, γιατί απόψε μου λείπεις ακόμα πιο πολύ και όσο κι αν κοιτώ την φωτογραφία σου για να σε φέρω στην ζωή δεν μπορώ.

Μόνο μια άψυχη ανάμνηση στο χαρτί, μια ανάμνηση σκαλισμένη στην ψυχή, αυτό μένει. Ας χαθώ και αυτό το βράδυ σε αναμνήσεις που σε κάνουν να είσαι ζωντανός, σαν να μην συνέβη τίποτα, σαν αυτή η φωτογραφία να μην τραβήχτηκε ποτέ…

Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/