Σ’ αφήνω να μιλάς και μιλάς ακατάπαυστα και θέλω να σου πω μόνο αυτό… “Φίλε μου, ξέρεις πόσο πολύτιμη είναι η σιωπή; Κάποιες φορές τα βλέμματα μιλάνε από μόνα τους. Δε χρειάζονται εξηγήσεις ούτε φανφάρες”. Εννοείται ότι θα εκφράσεις αυτό που θες, φρόντισε μόνο να ‘ναι απ’ την ψυχή σου κι όχι απ’ τη μάσκα που φοράς. Τη συνήθισες πια, δεν μπορείς να τη βγάλεις από πάνω σου, έτσι δεν είναι; Νιώθεις ότι θα ξεριζώσεις και τη σάρκα σου μαζί. Λυπηρό πολύ, αλλά αληθινό.
Εγώ απ’ την άλλη, κουράστηκα να την κουβαλώ και την ξεφορτώθηκα μια και καλή. Τώρα πια μόνο αλήθειες θ’ ακούσεις από μένα κι η πιο μεγάλη είναι ότι δεν μπορώ να υποκρίνομαι ότι μ’ αρέσει να ‘μαι στον ίδιο χώρο μαζί σου, ν’ αναπνέουμε τον ίδιο αέρα που έτσι κι αλλιώς είναι μολυσμένος.
Στέλλα Σωτήρκου