Ένα ποτήρι με αλκοόλ εμπρός σου γεμάτο πάγο. Φώτα χαμηλά και μια απαλή μουσική έσπαγε την απουσία της επαφής μεταξύ μας. Ο καπνός από τα τσιγάρα θόλωνε την ατμόσφαιρα, δεν ήταν όμως αρκετός για να κρύψει το αδιέξοδο μέσα στα μάτια σου. Ένα ρολόι χαλασμένο βρισκόταν στον τοίχο.

Τρεις η ώρα. Φύγαμε μαζί. Κάπου στο δρόμο σταμάτησες και φιληθήκαμε. Το ρολόι σταμάτησε στις τρεις και στο παθιασμένο μας φιλί έμεινε μέχρι που ξημέρωσε.

Ξύπνησα και οι δείκτες του ρολογιού επέμεναν στο παρελθόν. Το κρεβάτι μου άδειο. Άδειες κι οι τσέπες σου από αγκαλιές. Είχες φύγει. Πήρες το όχημα του φόβου κι εξαφανίστηκες. Αύριο ξανά, στο ίδιο μπαρ, με το ίδιο ποτό, μες στον καπνό, με άδειο βλέμμα.. Καρδιά μου, πού χώρος για αγάπη, μου λες;

Μακάρι να άδειαζες, όπως αδειάζεις το ποτήρι σου, όπως άδειασες κι εμένα εκείνο το ξημέρωμα, σκέφτηκα. Στις τρεις θα μπορούσα να σε ερωτευτώ. Θα μου έφτανε εκείνη η ώρα μονάχα για να σε ερωτευτώ για όλες τις βραδιές, για όλες τις μέρες, για όλες τις ώρες. Αλλά έμαθα να βάζω φρένο στην καρδιά αν έτσι πρέπει.

Εύχομαι να βρεις το δρόμο της επιστροφής, εκεί που θα χωρέσουν όλα. Ο πάγος, το αδιέξοδο, ο φόβος κι οι παρ’ ολίγον έρωτες. Εύχομαι να βρεις το δρόμο της επιστροφής και το ρολόι να δείχνει πάντα την αλήθεια. Εύχομαι να φτιάξεις τους δείκτες της καρδιάς σου και να μάθει ξανά να χτυπά για την αγάπη…

Vivek