Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν πιο δύσκολες ή εμείς; Ένα ερώτημα που τριγυρνάει στο κεφάλι μου καιρό τώρα. Μου μοιάζει λίγο με το «ο παπάς κάνει τα ράσα ή τα ράσα τον παπά;». Άραγε εμείς ορίζουμε τις όποιου είδους σχέσεις έχουμε στην ζωή μας ή εκείνες εμάς; Καμία απάντηση δεν πήρα, όσες ώρες και αν έψαξα να την βρω. Διάβασα αποσπάσματα από βιβλία, είδα ταινίες, μελέτησα έρευνες, ρώτησα τον περίγυρό μου και άκρη δεν έβγαλα. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν και να παρατηρήσω ήσυχα και ωραία τους ανθρώπους γύρω μου στο παρόν.

Όλοι μας έχουμε θέσει κάποια standards και ξέρουμε πάνω κάτω τι θέλουμε από έναν άνθρωπο και κατ’ επέκταση από μια σχέση. Δείγμα ωριμότητας. Αν όλοι εκφράζαμε την όποια επιθυμία μας, γίνει δεν γίνει πραγματικότητα, όλα θα έμοιαζαν πιο εύκολα. Οι καιροί που ζούμε είναι άγριοι, βίαιοι. Προξενούν τόσο πόνο καθημερινά, έτσι ώστε η αγάπη να φαίνεται όνειρο απατηλό. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν δόσεις αγάπης μέσα τους, απλά οι καταστάσεις δεν μας αφήνουν να ζήσουμε όπως πρέπει τέτοιες σχέσεις. Έχουμε μάθει στα βολικά και εφήμερα που πληγώνουν μεν, αλλά είναι για λίγο.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είτε είναι φιλικές, είτε ερωτικές, είτε επαγγελματικές, κοινωνικές ή ακόμη και οικογενειακοί δεσμοί, αποτελούνται από ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους, με κοινά όμως σημεία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ζωντανοί οργανισμοί εξαιτίας μας. Χρειάζονται φροντίδα για να επιβιώσουν. Εμείς τις δημιουργούμε, εμείς τις καταστρέφουμε. Πολλές φορές, εκτός από τα standards που θέτουμε για τους άλλους, βάζουμε καλούπια και στον ίδιο μας τον εαυτό, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια τέλεια σχέση, με αποτέλεσμα να χάνουνε την ουσία. Ρίχνοντας μια μάτια σε παλιές ιστορίες, συμπέρανα πως μόνοι μας περιπλέκουμε τα πράγματα. Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς να έχουμε βάλει αμφότεροι σε μια σχέση το χεράκι μας.