Μυρωδιά αποπνικτική, η ατμόσφαιρα θολή. Προς τα πού πάμε;

Οι αισθήσεις μας υπνοβατούν, τα πόδια μας πια δεν πατούν. Τι κυνηγάμε;

Δέντρα, ζώα, ωκεανοί, είμαστε τόσο τυχεροί, μα δεν τα εκτιμάμε.

Ο κόσμος γύρω αγριεύει, σάμπως ξέρει τι γυρεύει; Τι ζητάμε;

Πάλι στις φλόγες η γη ντυμένη, το πράσινό μας λιγοστεύει. Δεν σταματάνε.

Τίποτα τα δάση δεν χρωστούν, δεν πρέπει άλλα να καούν. Πόσο λυπάμαι.

Με απληστία το κοιτούν, πόσα χωράφια σας αρκούν; Δεν το θυμάμαι.

Αντί για τη φύση να νοιαστούν, μόνο την τσέπη τους κοιτούν και την πονάνε.

Άνθρωπε κάνε μια στροφή και από την δίψα για καταστροφή, έλα τον πλανήτη ν’ αγαπάμε.

Vivek