Και είναι η στιγμή που το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ σε μια γνώριμη γωνία. Σε μια ζεστή θαλπωρή, που θα ηρεμήσει το αγρίμι μέσα μου, την αγκαλιά σου.

Μια αγκαλιά που έχει την ιδιότητα να μου αφαιρεί νεκρά κύτταρα, κύτταρα που μου ρουφάνε την ζωή. Αυτή η αγκαλιά ξέρει να διώχνει τους δράκους και τα τέρατα, που βασανίζουν τα όνειρα μου.

Η αγκαλιά σου είναι το διάφανο σεντόνι που με τυλίγει και γίνομαι και πάλι δυνατή. Το λιμάνι μου που ηρεμεί την εσωτερική μου φουρτούνα. Η στιγμή που όλα μοιάζουν να έχουν διαλυθεί γύρω μου και μέσα, εκείνη την στιγμή θέλω να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου, σαν πληγωμένο ζώο, να γιατρέψω τις πληγές μου.

Μια αγκαλιά που ξέρει να σε κλείνει μέσα της χωρίς να σε πνίγει. Η μαγική στιγμή που έχω αφήσει την καθημερινότητα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου και το μόνο που επιθυμώ είναι αυτή η αγκαλιά, η τόσο γνώριμη, σαν από χρόνια φτιαγμένη για μένα.

Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση της αγκαλιάς όλο το βράδυ, μια αγκαλιά που ακόμα και όταν ζούσα τον μεγάλο έρωτα δεν την είχα. Τελικά η αγκαλιά είναι κάτι που δίνεις απλόχερα χωρίς να το εννοείς ή μήπως για να εισβάλεις σε μια αγκαλιά πρέπει να υπάρχει πλήρη συνείδηση συναισθημάτων;

Πόσες αγκαλιές άραγε να δόθηκαν σε λάθος χρόνο, πόσες αγκαλιές να απαρνήθηκαν να δοθούν από φόβο, από ντροπή ή και από εγωισμό;

Η αγκαλιά είναι πολλές φορές πιο ανώτερη και από το φιλί, γιατί εκεί μέσα μπορείς να κλείσεις όλο τον κόσμο. Μια μαγική κατάληξη μετά από ένα φιλί και ένα χάδι, πάντα θα είναι μια αληθινή αγκαλιά. Γιατί οι ψεύτικες αγκαλιές με δυσκολία δίνονται. Γιατί μέσα εκεί είναι η ψυχή του καθενός. Μπορείς να πεις “σ’ αγαπώ” στα ψέματα, αλλά να δώσεις ψεύτικη αγκαλιά, είναι δύσκολο.

Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/