Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην σηκώνει το δικό του σταυρό. Μικρός, μεγάλος, βαρύς… Όλοι κουβαλάμε, όλοι και κάτι έχουμε.

Στις ανηφόρες τον σηκώνουμε στη πλάτη, στις κατηφόρες συνεχίζουμε να κάνουμε ένα ακόμη κουράγιο να προχωράμε μόνο μπροστά. Χωρίς να προσποιούμαστε, χωρίς να αφήνουμε τα προβλήματα να μας λυγίζουν, χωρίς να τσαλακώσουμε ό,τι μας έκανε να νιώθουμε, ό,τι βιώσαμε σαν άνθρωποι τότε. Ν’ αποφεύγουμε να φέρνουμε δάκρυα και να προσφέρουμε ένα χαμόγελο στον θαυμαστό εαυτό μας. Κι όλα αυτά γιατί;

Έχουμε αποδεχτεί ότι η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη κι ό,τι κουβαλάμε μαζί μας, αποτελεί κάποιο κομμάτι που μας οδήγησε να ζούμε στο τώρα. Μαζί σε χαρές και λύπες, θα είναι και τα προβλήματά μας, που μας θυμίζουν το μέγεθος και την σημαντικότητά τους. Κομμάτι της άγνωστης διαδρομή μας έχουν γίνει κι όλα όσα μας πονάνε, όλα όσα αγαπήσαμε, κι όλα όσα προσπαθούμε να αγγίξουμε, είναι η ζωή μας.

Ποτέ δεν ξέρουμε ποιόν Γολγοθά ανεβαίνει κάποιος άνθρωπος, αλλά και ποιόν μπορεί να κατέβει. Σε όλα εκείνα που έχει ζήσει και συνεχίζει να ζει.

Δέσποινα Γρηγοριάδη