Σαν γνώριμο σου ακούστηκε το χτύπημα στην πόρτα. Τόσο γνώριμο, που έκανε την ανάσα σου να σταματήσει για δευτερόλεπτα. Κοίταξες πίσω σου κι είδες το σπίτι σου καθαρό, τακτοποιημένο. Όλα στη θέση τους, όλα συμμαζεμένα. Και στάθηκες μπροστά στην πόρτα και δείλιασες ακόμη και να κοιτάξεις απ’ το ματάκι. Γιατί ήξερες πως αν έκανες να ξεκλειδώσεις, όλα θ’ άλλαζαν… Πώς γίνεται το παρελθόν, αυτό το παρελθόν που πίστευες πως είχε μείνει πίσω, να επιστρέφει τη στιγμή που όλα δείχνουν να έχουν μπει στη σωστή σειρά; Πώς γίνεται να επιστρέφει τη στιγμή που όλα μοιάζουν να είναι όπως θα έπρεπε; Και πόσο δύσκολο είναι αλήθεια να κρατηθείς και να μην γυρίσεις το κλειδί; Πόσο δύσκολο, παρόλο που ξέρεις πόσο καταστροφικό θα είναι;

Είναι και κάποιοι άνθρωποι, βασανιστικά απωθημένα. Απωθημένα που τα “αν” τους, έχουν την δύναμη ν’ αναστατώνουν την σκέψη σου. Εκείνοι που κατάφεραν να σε κάνουν να βυθίζεσαι σε σκέψεις και υποθέσεις. Εκείνοι που συντροφεύουν το μυαλό σου με αμέτρητα “αν”, που γίνονται σενάρια ανεπανάληπτου έρωτα. Κι έρχονται πάντα την λάθος στιγμή και σου χτυπούν την πόρτα. Εκείνη την στιγμή που νιώθεις πως όλα είναι εντάξει, πως τίποτα δεν μπορεί να κλονίσει όσα έχεις τακτοποιήσει στη ζωή σου. Και μ’ έναν γνώριμο χτύπο στην πόρτα, κάνουν και πάλι την αναπνοή σου να κόβεται, κάνουν και πάλι την καρδιά σου να σταματά, σε κάνουν να στέκεσαι μ’ ένα χέρι μετέωρο πάνω στο κλειδί…

Πόσα “σ’ αγαπώ” θα μου ψιθύριζες, αν…; Πόσες στιγμές θα μου χάριζες, αν…; Πόση ζωή θα μου γέμιζες, αν…; Πόση ευτυχία θα μ’ έντυνες, αν…; Πόσο πόνο θα με γέμιζες, αν…; Πόση ζωή θα μου κατέστρεφες, αν…; Πόση καρδιά θα μου ξόδευες, αν…; Πόση δυστυχία θα μ’ έλουζες, αν…; Και κοιτώ πίσω και βλέπω το σπίτι μου καθαρό, τακτοποιημένο. Όλα στη θέση τους, όλα συμμαζεμένα. Και στέκομαι μπροστά στην πόρτα και δειλιάζω ακόμη και να κοιτάξω απ’ το ματάκι. Γιατί ξέρω πως αν κάνω να ξεκλειδώσω, όλα θ’ αλλάξουν…