Ακούμε συχνά τον κόσμο να λέει «Νοιάζομαι για τον άνθρωπό μου». Πότε όμως το κάνουμε πραγματικά; Όταν λες πως νοιάζεσαι για κάποιον, περνάς από πολλά στάδια μέσα σου, ώσπου να φτάσεις στο υπέροχο συναίσθημα απόλυτης αγάπης και πληρότητας. Η ωριμότητα μιας καρδιάς θέλει τον χρόνο της, ανάλογα με την ψυχή του κάθε ανθρώπου και τις καταστάσεις που βιώνει.

Το πρώτο στάδιο είναι το στάδιο της λαχτάρας, αυτό που θέλεις να βλέπεις, να ακούς, να νιώθεις τον άνθρωπό σου. Έστω για λίγο, να ανταμώνουν μαγικά τα βλέμματα, τα λόγια, οι ψυχές και οι καρδιές σας. Το δεύτερο στάδιο είναι των προσδοκιών, αυτό που περιμένεις από τον άλλον κάτι αόριστο, αλλά και κάτι που θα σου δώσει σημάδια πως κι εκείνος σε αγαπά εξίσου. Μετά έρχεται το στάδιο που η ψυχή ανοίγεται και εκφράζεται, γίνεται διάφανη στον άλλον. Αυτό είναι το πιο δύσκολο στάδιο, αλλά όταν το περάσετε, τότε θα σας έχει φέρει κοντά, οριστικά και ουσιαστικά. Κι ύστερα μοιράζεστε στιγμές μαγευτικής επικοινωνίας. Είναι το στάδιο που μιλάς στον άλλον και η συζήτηση μαζί του ζωντανεύει κάθε κύτταρο μέσα σου.

Κι όλα ρέουν πανέμορφα κι έρχονται προσδοκίες και όνειρα. Και ζητάς και κάτι παραπάνω, άλλοτε με τα χείλη, άλλοτε μία αγκαλιά. Όμως η ζωή μπορεί να μην σου δώσει αυτό που προσδοκάς. Η ζωή, όχι ο άλλος απαραίτητα. Αυτός μπορεί και να το επιθυμεί, μα υπάρχει και το ενδεχόμενο να τον φρενάρει κάτι για να προχωρήσει παρακάτω. Τότε τις πιο πολλές φορές έρχεται ο πόνος. Κι αφήνουμε τον εαυτό μας να νιώσει πληγωμένος. Το μελαγχολικό συναίσθημα δεν είναι κάτι άσχημο απαραίτητα. Είναι και αυτό μία ανάγκη μέσα στην πληθώρα ανθρώπινων συναισθημάτων.

Αν αγαπάς πραγματικά, μέσα στις μελαγχολικές αυτές στιγμές, θα περπατήσεις κάτι ανηφόρες που θα σου κοπεί η ανάσα. Μα εκεί λαχανιασμένος, αντλείς δύναμη από μέσα σου και κρατάς τον άλλον σταθερά να μην φύγει από την καρδιά σου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αναπτύσσεσαι, δουλεύεις με τον εαυτό σου, με τις μαύρες σκέψεις σου και τα όνειρά σου. Ίσως όμως κουραστείς να κουβαλάς τον άλλον μέσα σου. Ίσως να μισήσεις και το ίδιο το συναίσθημα της αγάπης. Αν η αγάπη σου όμως είναι πραγματικά αληθινή, δεν έχει μίση. Κι ύστερα όλα θα τα προσεγγίσεις αλλιώς. Και θα τα δεχτείς όλα, με πόνο, αλλά κι αισιοδοξία. Και θα γεμίσεις με χαμόγελα αληθινά. Γιατί εσύ θα έχεις μάθει πια να αγαπάς. Να αγαπάς κυρίως τη δική σου πληρότητα.