Από μικρά παιδιά προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τι σημαίνει η αγάπη τελικά. Πώς αγαπάμε και πώς αγαπιόμαστε. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί και να σπαταλήσουμε πολύ χρόνο, για να καταλάβουμε αυτή την “μεγάλη έννοια”, προσπαθώντας μέχρι να το πετύχουμε κι όλα αυτά γιατί;

Η αγάπη πολύ απλά, δεν διδάσκεται με κανέναν τρόπο. Η αγάπη είναι συναίσθημα, άλλες φορές σε ελευθερώνει κι άλλες φορές σε πνίγει στα βαθιά νερά της. Όλα τα αναγνωρίζουμε, όταν τα βιώνουμε. Έτσι λοιπόν ανακαλύπτουμε ό,τι μας είχε κινήσει κάποτε το ενδιαφέρον για το “ιδανικό της αγάπης”, επηρεασμένοι από τα τραγούδια που ακούγαμε, τα βιβλία που διαβάζαμε, τις ταινίες που περιμέναμε ποιο τέλος θα δώσουν.

Πλάθαμε παράλληλα και τον δικό μας άνθρωπο, εκείνον που θα μας έκανε να νιώσουμε όσα είχαμε φανταστεί για την αγάπη. Κάπως έτσι προχωράμε, ξετυλίγονται “μεγάλες προσδοκίες” και τις περισσότερες φορές παρασυρόμαστε από τα έντονα συναισθήματα και λόγια που κατάφεραν να ενθουσιάσουν, να γίνονται οι βασικοί λόγοι που απογοητευόμαστε.

Αλλά η αγάπη δεν περιέχει τίποτα το δεδομένο, δεν είναι μόνο ένα ισχυρό συναίσθημα, είναι και μια διαφορετική διαδικασία κάθε φορά. Αρκετές φορές κάνει τα πάντα πραγματικότητα κι άλλες φορές έρχεται σαν απειλή να φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή σου.

Η αγάπη περιστρέφεται γύρω από πολλά, ένα κεφάλαιο δεν είναι αρκετό. Είναι ολόκληρες υποθέσεις που κουβαλάει στα γραμμένα σου, γεμάτο από χαρές και λύπες, στιγμές καλές και άσχημες, μια συνεχόμενη προσπάθεια για την “βαριά ανηφόρα”. Πρέπει να το αντιληφθούν και οι δύο μαζί. Τότε ναι, όλα τα ανεξήγητα φαίνονται φυσιολογικά…

Δέσποινα Γρηγοριάδη