Ας μιλήσουμε για μια φορά ανοιχτά. Απορώ πώς το κάνεις αυτό! Εσένα η αλήθεια σε τρομάζει. Κι ας ήρθες να με βρεις, κι ας έχεις σταθεί μέσα στα μάτια μου. 

Έχει περάσει ο καιρός και ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι και να πεις τίποτα δεν αλλάζει, όπως και απολύτως τίποτα δεν έχεις να χάσεις. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είσαι εδώ ξανά.

Όχι δεν σε κατηγορώ και δεν σε χρεώνω, γιατί κάποτε είχες καταφέρει πολλά. Αλλά τα πήρες όλα πίσω στα ξαφνικά, με άφησες έξω από τη ζωή σου. Περιστρεφόμουν δεξιά κι αριστερά, μήπως θυμηθείς ότι κάτι είχες ξεχάσει. Συνέχισες όμως χωρίς κανένα δισταγμό, συνέχισα φανερά και κρυφά γύρω σου να είμαι, μήπως ένιωθες τι είχες κάνει, αλλά δεν υπήρξε απάντηση…

Τι να πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω, αλλά ούτε κι απαντήσεις γυρεύω. Έχει περάσει ο καιρός. Τι έψαχνες, τι βρήκες, τι έκανες τελικά… η άρρωστη καρδιά σου μόνο ξέρει…

Δέσποινα Γρηγοριάδη