Το καλοκαίρι, αυτό που μας ένοιαζε πιο πολύ, ήταν ποτέ θα κλείσουν τα σχολεία! Να μπορούμε να είμαστε όλη την ημέρα έξω για παιχνίδι. Μετρούσαμε τα παγωτά και τα μπάνια στην θάλασσα. Περιμέναμε πώς και πώς τα Σαββατοκύριακα. Να ακούσουμε από τους γονείς ότι θα πάμε για μπάνιο. Ήμουν από της τυχερές, γιατί είχα θείες με εξοχικό στην θάλασσα. Οπότε φορτώναμε το τότε αγροτικό μας με ό,τι μπορούσες να φανταστείς, από μαγιό μέχρι το καρπούζι που θα είναι στην θάλασσα να το χτυπάει το κύμα για να δροσίσει και ξεκινούσαμε για καινούργιες περιπέτειες!
Θάλασσα με γέλια και χαρές, το μεσημέρι γεύμα με ψάρια ψημένα στην σχάρα και φυσικά περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε την κουδούνα του παγωτατζή και να τρέξουμε να πειράξουμε τους μεγάλους που μας έκαναν τους δύσκολους, αλλά ήταν πιο πολύ παιδιά από εμάς. Και το απόγευμα πάλι θάλασσα μέχρι να βραδιάσει. Να ανάψουμε μια μεγάλη φωτιά και να κάτσουμε γύρω να λένε ιστορίες οι μεγάλοι και εμείς να κρεμόμαστε από τα χείλη τους, να κοιτάμε τα αστέρια και να μας τρώνε τα κουνούπια. Να μην μας νοιάζει όμως, γιατί ήμασταν γεμάτοι με αναμνήσεις και χαρά που νιώθεις ότι βγαίνει από παντού. Πού να ξέραμε ότι όλο αυτό θα είναι στην ψυχή μας και θα τα βλέπουμε ξανά στα όνειρα μας…
Ευγενία Τριανταφυλλίδου