Ήμουν ζευγάρι με τον Πέτρο για 4 χρόνια. Μετά τα δύο χρόνια αποφασίσαμε να μείνουμε στο ίδιο σπίτι, είχαμε πολλά κοινά στοιχεία, περνούσαμε όμορφα μαζί, μοιραζόμασταν σκέψεις και απόψεις και ο καθένας μας από κοινού, διατηρούσε ένα μέρος του χρόνου του για τον εαυτό του. Νιώθαμε συνεχώς την έλλειψη όταν δεν ήμασταν μαζί, ανταλλάσσαμε μηνύματα και όταν συναντιόμασταν ήταν τόσο έκδηλη η ανάγκη του ενός για τον άλλον, που παραμέναμε για ώρα αρκετή αγκαλιασμένοι.
Αυτό που ζούσαμε ήταν υπέροχο, μοναδικό και το τροφοδοτούσαμε και οι δύο με την όποια ευκαιρία. Μικρές εκπλήξεις, απρόσμενα δώρα, ξαφνικές αγκαλιές και η αγάπη μας συνεχώς να πολλαπλασιάζεται. Αποφασίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να επισημοποιήσουμε τον έρωτά μας και τόσο ο Πέτρος, όσο και εγώ, πετούσαμε σε πελάγη ευτυχίας. Κάναμε όνειρα με κοινούς παρονομαστές, οργανώναμε αποδράσεις και το χαμόγελο είχε πλέον κατοχυρώσει μια θέση πρόσωπό μας.
Ο Πέτρος από την πλευρά του έδειχνε ενθουσιασμένος, ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος, πράγμα που με χαροποιούσε ιδιαιτέρως. Κάθε φορά που αργούσα να επιστρέψω σπίτι, εκείνος φανέρωνε την ανησυχία του, αγωνιούσε και με περίμενε αναστατωμένος να επιστρέψω. Ένιωθα να με έχει τόσο πολλή ανάγκη, αλλά δε με ενοχλούσε, ίσα – ίσα μου άρεσε και το ασπαζόμουν. Εκδήλωνε τα συναισθήματά του, επιδίωκε όλο και συχνότερα να περνάμε χρόνο μαζί και μου πρόσφερε υλική, συναισθηματική και ψυχική κάλυψη.
Όμως στη γεμάτη γαλήνη θάλασσα της σχέσης μας, ο θεός Ποσειδωνίας επέλεξε με την τρίαινά του να σπείρει τρικυμίες… Χωρίς να έχει αλλάξει κάτι ανάμεσά μας και χωρίς να υπάρχει κάτι που να έχει πέσει στην αντίληψή μου τουλάχιστον έτσι νόμιζα ζώντας στο ζενίθ της σχέσης μας, ο Πέτρος άρδην άλλαξε συμπεριφορά. Άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του, ήταν αφηρημένος και μια απογοήτευση τον είχε περικυκλώσει, έτσι ώστε να αδυνατεί να επικοινωνεί μαζί που όπως πριν. Ήταν ο άνθρωπός μου και ήμουν ο δικός του, ήταν ο κόσμος μου, ήταν η ζωή μου όλη και δεν ήθελα όλο αυτό που είχαμε χρίσει να χαθεί.
Συζητούσα μαζί του και προσπαθούσα να μάθω το λόγο της αλλαγής, αλλά μάταια, δεν ήθελε να μοιραστεί αυτό το πρόβλημα μαζί μου. Ανησυχούσα, αν και εκείνος με καθησύχαζε, αλλά τα σύννεφα πάνω μας, είχαν άλλη άποψη. Επέστρεψα λίγες μόλις μέρες μετά από τη δουλειά, βρήκα το σπίτι χωρίς τα πράγματά του και πάνω στο κρεβάτι μας ένα σημείωμα να λέει απλά “φεύγω…”. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έκανα ώρες να συνέλθω, τον αναζήτησα, αλλά είχε χαθεί από όλα, έτσι ξαφνικά. Η μόνη φράση που ερχόταν στο μυαλό μου χιλιάδες φορές το διάστημα που ακολούθησε ήταν “Πώς γίνεται να μη σου λείπω…”.
Μήνες μετά και ενώ προσπαθώ να ορθοποδήσω και να αρχίσω ξανά να ζω, η ίδια φράση με στοιχειώνει “Πώς γίνεται να μη σου λείπω…”.
Η ιστορία της Αγνής
γραμμένη απ’ την Κατερίνα Σιδέρη
(author του gynaikaeimai.com)
Θέλεις να μοιραστείς την ιστορία σου, αλλά δεν μπορείς να βρεις τις λέξεις; Η συντακτική μας ομάδα μπορεί να το κάνει για σένα! Στείλε μας τις σκέψεις σου στο gynaikaeimai@gmail.com και θα φτιάξουμε ένα κείμενο αποκλειστικά για σένα, δημοσιεύοντάς το στο site μας. Με ή χωρίς το όνομά σου!