Το σήμερα έγινε αύριο και το αύριο ποτέ. Σε περίμενα μέρες ατελείωτες για να εισπράξω ψίχουλα από τον ανύπαρκτο χρόνο σου. Πέρασαν χρόνια κι ακόμα έρχεσαι. Δεν ήρθες ποτέ γιατί δεν είχες θέληση να έρθεις.

 

Ένας ατομιστής ήσουν, ένας διπρόσωπος χαρακτήρας, ζώντας διπλή ζωή. Ένας άντρας που καμία δεν θα ήθελε να βρεθεί μπροστά  της. Δειλός και ανάπηρος συναισθηματικά, σκορπώντας ψίχουλα σε όλες, με σκοπό να τις πλευρίσεις για να γευτείς μια νύχτα ηδονής μαζί τους.

 

Τι ειρωνεία! Με έστησες στον τοίχο, επειδή ήμουν η μόνη που σε γνώρισε πραγματικά. Με έσπρωξες να πέσω, για να μην σου σταθώ εμπόδιο στο δρόμο σου. Αυτό ήταν. Με έχασες, γιατί θεώρησες δεδομένα τα συναισθήματα μου.

 

Πάντα ο ένας νιώθει τελικά. Πάντα ο ένας την πατάει. Πονάει το μονόπλευρο. Πονάει! Μονάχα ο ένας νιώθει μέχρι το τέλος…

 

Περπάτησε λοιπόν στον γεμάτο ροδοπέταλα δρόμο που ξεκίνησες πριν από εμένα. Ζήσε τη ζωή που έκανες πριν από εμένα, απόλαυσε τον έρωτα με οποιοδήποτε θέλεις. Εκτός από εμένα. Εμένα δεν θα μ’ έχεις ποτέ ξανά. Κέρδισες!

 

 

Χρυσάνθη Σ.