Πίστεψα ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Όταν διαπίστωσα ότι εγώ το έκανα πράξη. Όταν
προσπαθούσα για σένα, πίστεψα στα πιο μακρινά… 

Ναι, μπορούσα να πάω ακόμα παραπέρα. Να βάλω δύναμη και να κοιτάζουμε μόνο μπροστά. Πίστεψα, εσύ δεν με άφησες. Κι απλά χάθηκες. Σαν τα αστέρια και εσύ, όταν αρχίζει η καταιγίδα δεν την μπορείς.

Ένα πράγμα πλέον γνωρίζουμε και οι δύο, δεν γίνεται όλα να καταλήγουν στο “μαζί” κι αυτό από μόνο του είναι κάτι. Μια συμφωνία, στις τόσες διαφωνίες μας. Όπως λένε, δεν πειράζει, καλή καρδιά. Κι
ας μην κατάλαβα ποτέ πώς την βλέπεις τη ζωή. Όπως και πότε δεν κατάλαβα, πώς έβλεπες και εμένα…

Δέσποινα Γρηγοριάδη