Το ήξερες, το έβλεπες να έρχεται, το περίμενες. Το τέλος ήταν κοντά. Ήταν μια φιλία που ξεθώριασε, ίσως και μια σχέση που ξέφτισε. Το τραβήξατε από δω, το φέρατε από κει, αλλά τίποτα δεν διορθώθηκε. Η ζωή αλλάζει και μαζί της αλλάζουν και οι άνθρωποι. Καμιά φορά ξεσκεπάζονται πρόσωπα και πέφτουν προσωπεία, άλλες φορές σας τρώει η συνήθεια. Πάντα όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, μια εκκωφαντική σιωπή πριν πέσει η αυλαία. Πόσο θόρυβο κάνει αλήθεια η σιωπή;

Στιγμές, γέλια, φωνές… τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον κρότο της σιωπής ενός ανθρώπου που παραιτήθηκε από μια σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική. Είναι η τελεία της ιστορίας. Όταν ο άνθρωπος σωπαίνει, λένε είναι επειδή κουράστηκε να προσπαθεί για κάτι που δεν έρχεται. Ίσως ο αποδέκτης να μην καταλαβαίνει πολλά στην αρχή, αλλά αυτός που σωπαίνει, ουρλιάζει μέσα του, μέχρι που αυτό το αθόρυβο ουρλιαχτό φτάνει και στα αυτιά των άλλων. Γιατί να σταματήσουν ξαφνικά τα παράπονα, οι φωνές, οι προσπάθειες; Γιατί επικρατεί μια απόλυτη σιωπή, τόσο ανησυχητική; Και όσο πιο πολύ σωπαίνεις εσύ, τόσο ο άλλος ακούει τη δική του φωνή που γεννά απορίες στο μυαλό του. Τι συμβαίνει; Τι γίνεται; Και η σιωπή, μόνο σιωπή δεν είναι.

Γύρω επικρατεί η απόλυτη σιγή, ψυχή δεν ακούγεται κι όμως εσύ νιώθεις τα ουρλιαχτά και τη βαβούρα από τις τόσες σκέψεις που παίζουν στο μυαλό σου. Ο σύντροφος που δεν νοιάζεται, ο φίλος που χάθηκε, η δουλειά που θες να αφήσεις, αλλά και πού να πας; Κι αν εσύ είσαι λάθος; Κι αν δεν τολμήσεις, πώς ξέρεις πού θα βγει; Και γύρω σιωπή, αλλά μέσα τόση φασαρία. Το έχεις νιώσει και το νιώθεις κάθε φορά που αμφιταλαντεύεσαι, κάθε φορά που ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο για σένα, αλλά ψάχνεις από κάπου να πιαστείς για να πειστείς για το αντίθετο. Είναι εκείνη η εσωτερική μάχη που δίνεις με τον ίδιο σου τον εαυτό.