Δεν σου έχουν μάθει πως μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται; Κι εσύ πάει καιρός που απομακρύνθηκες, το θυμάσαι; Ποια λάθη σου ζητάς να σου αναγνωρίσω τώρα πια; Πάει τόσος καιρός που έφυγες σαν τον κλέφτη χωρίς λέξη, χωρίς δικαιολογία, χωρίς εξήγηση. Και γυρνάς τώρα; Επιστρέφεις μετά από τόσο καιρό να μου πεις τι; Να ζητήσεις συγνώμη; Συγνώμη ζητάμε για τα λάθη μωρό μου, όχι για τις πουστιές!

Δεν ήταν λάθος ούτε η υποκρισία, ούτε τα ψέματα, ούτε η προδοσία. Επιλογές ήταν. Επιλογές σου! Επιλογές που έκανες εν αγνοία μου και νόμιζες πως έτσι θα γεμίσει η κενή ύπαρξή σου. Παιχνίδια που έπαιζες στην πλάτη μου, όσο με υπνώτιζαν τα μεγάλα λόγια σου. Φταίω κι εγώ όμως! Φταίω που σ’ εμπιστεύτηκα με μόνο αντίκρισμα τα μάτια σου. Είναι όμορφα, σου το αναγνωρίζω! Είναι όμορφα, όμως λάθος κοιτούσαν, όσο δεν έβλεπα.

Πάει τόσος καιρός κι εσύ δεν έδειξες μια στιγμή να ενδιαφέρεσαι για το πώς είμαι, αν αντέχω, αν πονάω. Πάει τόσος καιρός και δεν έδειξες μια στιγμή να νοιάζεσαι για το αν τα κατάφερα, αν το ξεπέρασα, αν συνήλθα. Γιατί ήξερες πως έχω γονατίσει. Με τα ίδια σου τα χέρια το έκανες! Και μετά απ’ όλα αυτά επιστρέφεις; Αλήθεια, πώς το μπορείς να με κοιτάς και στα μάτια; Μόνο που δεν είναι δύναμη αυτό, μην αυταπατάσαι! Θράσος λέγεται!