Μου λείπεις… Μου λείπει αυτό το βλέμμα, που από σκληρό, άκαμπτο υλικό, μ’ έκανε ρευστή μέσα στα χέρια σου. Αυτό το βλέμμα που γέμιζε φως κάθε κύτταρό μου κι έφτανε μέχρι την καρδιά μου. Αυτό το βλέμμα που άηχα καθοδηγούσε το χαμόγελό μου ν’ ανθίσει. Μου λείπουν τα χρώματα που γέμιζε ο κόσμος μου, γιατί ήξερα πως εσύ μου κρατάς το χέρι. Μου λείπουν οι μουσικές που πλημμύριζαν την ψυχή μου, γιατί ήξερα πως υπάρχεις και χαμογελάς στη σκέψη μου. Μου λείπει εκείνο το άγγιγμα που ζέσταινε την ύπαρξή μου. Εκείνο το χαμόγελο, που γέμιζε φως το “είναι” μου ολόκληρο. Εκείνο το φιλί που με ταξίδευε κι ήσουν πάντα εσύ στο τιμόνι.
Μου λείπει αυτό που ήμουν όταν βρισκόμουν δίπλα σου. Αυτό το ανέμελο, χαμογελαστό κορίτσι που του αρκούσε μονάχα μια αγκαλιά για να νιώσει ασφάλεια, ηρεμία και γαλήνη. Μου λείπει αυτό το πλάσμα που μεταμορφωνόμουν όταν βρισκόμουν κοντά σου. Αυτό το παράξενο, παιχνιδιάρικο παιδί που γινόμουν στα χέρια σου. Μου λείπεις… Φεύγοντας μου πήρες το χαμόγελο, το φως και τα χρώματα. Φεύγοντας μου έκλεψες την χαρά, την γαλήνη και την ευτυχία. Μου λείπουν τα χέρια σου στο πρόσωπό μου. Τα χείλη σου στα δικά μου. Η ανάσα σου στο λαιμό μου… Μου λείπουν. Μου λείπεις. Ψυχή μου…
Κική Γιοβανοπούλου