Είναι που δεν ξέρεις αν μέσα σ’ αυτή την αγκαλιά θα βρεις την ευτυχία ή μαχαίρια που θα καρφωθούν στην πλάτη σου. Είναι που δεν ξέρεις αν σ’ εκείνο το φιλί θα γευτείς μια στάλα από παράδεισο ή αν θα πάρεις εισιτήριο άνευ επιστροφής για την κόλαση. Είναι που δεν ξέρεις αν αυτό το χαμόγελο που κάνει την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά, θα φωτίσει τον κόσμο σου ή θα σε βυθίσει στα πιο βαθιά σκοτάδια…

Θολώνει τα μάτια η αγάπη. Θολώνει τα μάτια και την κρίση και κλείνει τ’ αυτιά σ’ όλες τις φωνές εντός σου που σου ουρλιάζουν να προσέχεις. Κλείνει τ’ αυτιά σ’ όλες τις φωνές γύρω σου που σου φωνάζουν να φρενάρεις. Κλείνει τ’ αυτιά και σε κάνει να πάρεις το συναίσθημα αγκαλιά και να συνεχίσεις, χωρίς να σε νοιάζει το πού θα καταλήξεις. Γιατί είναι ο δρόμος σκοτεινός και δεν ξέρεις τι θα φέρει η επόμενη γωνία. Μα σαν υπνωτισμένος συνεχίζεις, αρκεί να σε ζεσταίνει αυτή η αγκαλιά, αρκεί να σε μεθάει εκείνο το φιλί, αρκεί να σε ταξιδεύει εκείνο το χαμόγελο. Κι ας είναι όλα πλάνη…

Κι είναι ο ένας συνήθως εκείνος που πονάει. Ο ένας που πληγώνεται. Ο ένας που υποφέρει. Κι έρχονται αξημέρωτα βράδια, πρόχειρα σβησμένα αποτσίγαρα και μισοάδεια ποτήρια αλκοόλ, να προσπαθούν να επουλώσουν όλες τις πληγές. Έρχονται αναμνήσεις από στιγμές, παλιές φωτογραφίες κι ένα ένστικτο που σου ψιθυρίζει “στα ‘λεγα”, να σε τυραννάνε ασταμάτητα. Μα η αγάπη μπορεί να υπάρχει και μονόπλευρα και τότε είναι που πονάει, τότε είναι που σκοτώνει…