Εγώ μωρό μου είμαι στην απέναντι όχθη. Είμαι εδώ και σε προσμένω. Πάει καιρός που προσδοκώ να κάνεις το βήμα να έρθεις. Όσο και αν σου φωνάζω, δεν μπορείς να ακούσεις, δεν θέλεις, δεν κοιτάς, δεν προσπαθείς καν. Σου στέλνω σημάδια, σινιάλα, αλλά εσύ αρνείσαι πεισματικά. Στενεύει η μέρα και τα περιθώρια γλύφουν το τέλος της προσμονής. Σιγά σιγά αρχίζεις να αφουγκράζεσαι, ίσως και να συνειδητοποιείς. Τα αναγνωρίζεις, τα βλέπεις, αλλά για την ώρα αδυνατείς. Ίσως δεν είσαι έτοιμος ακόμα να κάνεις εκείνο το άλμα που προϋποθέτει η στιγμή. Ο φόβος είναι οι αλυσίδες της τόλμης που σε ακινητοποιούν χωρίς περιθώρια εξέλιξης και διαφυγής.

Μην παρασύρεσαι από τη θέα, δεν είναι εύκολη η διαδρομή. Δεν υπάρχει βατός δρόμος, ούτε ρόδα να σε περιμένουν στην υποδοχή. Πρέπει να μπεις να κολυμπήσεις. Μην μπερδεύεσαι με την όψη του. Άλλοτε ήρεμο σαν ρυάκι και άλλοτε σαν μανιασμένος ταύρος βρυχάται ο ποταμός. Θα πρέπει να επιλέξεις αν θα παλέψεις με τα κύματα ή θα μείνεις εκεί που είσαι στην υποτιθέμενη ασφάλεια, στο κεκτημένο οχυρό. Το ρεύμα δεν πάει πίσω, μόνο μπροστά. Αν μπεις, οφείλεις να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Άτιμη γνώση, σου ανοίγει τα μάτια, σου διαλύει το είναι, αμφισβητεί τα πάντα, στα ισοπεδώνει όλα και στα αναπλάθει από την αρχή. Η μοναξιά της αλήθειας είναι αφοπλιστικά εθιστική. Η συνειδητοποίηση όμως σου δίνει φτερά να πετάξεις ξανά. Η μεταμόρφωση είναι εκεί και σε καρτερεί!