,

Μην αναρωτιέσαι γιατί απομακρύνομαι, όταν η συμπεριφορά σου με διώχνει μακριά

Καθόλου δύσκολο να καταλάβει κάποιος, όταν ο άλλος απομακρύνεται, ποιοι είναι οι λόγοι και οι αιτίες που του διαθέτουν τέτοιο συναίσθημα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να επιλέξεις να απομακρυνθείς από κάποιον, που παλιά έπινες νερό στο όνομά του. Μα τώρα έχετε γίνει οι χειρότεροι εχθροί κι αν όχι, έχετε βγάλει ο ένας απέναντι στον άλλον, τον χειρότερό του εαυτό.


Ίσως να ακούγεται σκληρό, ίσως και απαίσιο, αλλά όταν έρχεται αυτή η στιγμή, τα πάντα σβήνουν στο πέρασμα των χρόνων και τα όμορφα και ευτυχισμένα χρόνια τα διαδέχονται οι σκληρές και άκαρδες πραγματικότητες της ζωής. Αντί να θες να είσαι μαζί του, απλά θες να τρέξεις να φύγεις μακριά και να μη γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις καν. Τρόποι και αποτρόπαιες συμπεριφορές και συγκρούσεις, έρχονται να σου δείξουν πως αν αξίζει κάποιος να ‘ναι μαζί σου, θα ‘ναι γιατί το θέλει μόνος του κι όχι επειδή το επιβάλει κάποιος άλλος.

Η συμπεριφορά σου όταν γίνει ο άλλος, η άλλη να φεύγει μακριά, πάει να πει πως κάτι κατάλαβες λάθος ή προσπαθείς να το επιβάλλεις με το έτσι θέλω. Κι όμως κάποτε η συμπεριφορά του σε έκανε να θες ολοένα και να ‘σαι κοντά, δίπλα σ’ αυτόν τον άνθρωπο, μα δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να προβληματιστεί και να ψάξει βαθιά μέσα του. Το χειρότερο που θα μπορούσε να αντικρύσει κάποιος, θα ‘ναι η απόρριψη, η απομάκρυνση, μα κυρίως μια απέχθεια. Το να αγνοήσεις κάποιον θα ‘ναι και η χαριστική βολή, σε έναν ψυχισμό και μια ιδιοσυγκρασία, που ‘χει μάθει να ‘ναι το επίκεντρο, αν όχι του κόσμου, αλλά να θεωρεί τον εαυτό του κάποιον, κάποια.


Μ αυτόν τον τρόπο, απλά και ήρεμα, απομακρυνόμαστε χωρίς να χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας, αφού αν άξιζε θα ‘ταν εδώ μαζί μας, παρά απέναντί μας και εχθρός μας. Κι όμως κανείς εύκολα δεν μπαίνει στη θέση του άλλου, γιατί αν είχαμε ενσυναίσθηση, θα αποφεύγαμε και οικογενειακά πολλές φορές δράματα. Πώς να δεχτείς τα ισοπεδωτικά σχόλια, τις άνανδρες κουβέντες, τα αήθη σχόλια επίσης, που τείνουν να ενισχύσουν τις αδύναμες πλευρές της ψυχής τους, παρά να τονώσουν το ηθικό τους και να εγείρουν το ανάστημά τους, παρά το μπόι τους!

Με τι κουράγιο να πιστέψεις πάλι σε υποσχέσεις, που έμειναν απλά έτσι να πλανώνται στον αέρα και τις διαδέχθηκαν φτηνές δικαιολογίες, που είμαι σίγουρη, ούτε και οι ίδιοι, οι ίδιες δε θα τις πίστευαν. Γι’ αυτό μην ψάξεις να δεις γιατί φερόμαστε έτσι, αλλά ποιος μας προέτρεψε για όλο αυτό! ΕΣΥ ΜΟΝΟ!

Άννα Ζανιδάκη


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.


Create a website or blog at WordPress.com