Με ρωτάς αν σε σκέφτομαι. Είναι σαν να σε ρωτάω αν αναπνέεις. Δε ζεις χωρίς αναπνοή, δεν ζω χωρίς τη σκέψη σου… Ήμουν νεκρή κι αναστήθηκα στα χέρια σου. Γεννήθηκα για να ζω μόνο για σένα. Μοναδικός προορισμός μου ήταν να σε βρω και να ολοκληρώσουμε την επιταγή της μοίρας, την απόλυτη ένωσή μας. Είσαι ο δημιουργός μου, γι’ αυτό σου έχω απόλυτη λατρεία, ό,τι κι αν μου έχεις κάνει.

Κάθε λέξη σου, κάθε σου πρόταση, είναι ευαγγέλιο για μένα. Γιατί είσαι ο Θεός μου! Δικός μου! Μόνο δικός μου! Είσαι ο άντρας μου! Ο ένας και μοναδικός άντρας που λάτρεψα με πάθος και δεν θα σταματήσω να λατρεύω όσο ζω! Σε θέλω τόσο παθιασμένα, τόσο πρόστυχα, τόσο έντονα! Να με φιλάς, να γελάμε σαν μικρά παιδιά, να κοιταζόμαστε και να λιώνουμε στο πάθος και την ηδονή της στιγμής και να βλέπω την υπέροχη έκφρασή σου να συνταράζει όλο μου το «είναι». Με κάνεις να νιώθω το απόλυτο θηλυκό στα χέρια σου. Γυναίκα δική σου! Μόνο δική σου, για τούτη και την άλλη ζωή!

Θυμάσαι; Λέγαμε ότι δεν θα μας προσπεράσει ποτέ και τίποτα. Δικός μας είναι ο χωροχρόνος. Αγορασμένος ακριβά από το κάρμα και τη θέλησή μας και τώρα θα τον εξαργυρώσουμε μέχρι τελευταίο λεπτό. Όμως δεν τελειώνουν όλα τα παραμύθια όπως θέλουμε να τα ακούσουμε… Έχω καταλάβει από καιρό τις βαθύτερες σκέψεις σου. Έχω ζήσει μια ζωή συνυφασμένη με την αόρατη παρουσία και καθοδήγησή σου. Πώς να παραδεχτώ τώρα που στέκεσαι μπροστά μου ότι όλα ήταν μια χίμαιρα, ένα όμορφο ψέμα που με κοίμιζε σαν σειρήνα τόσα χρόνια;;

Εγώ ζητάω την απολυτότητα. Εσύ τους “ελιγμούς” προκειμένου να κάνεις αυτά που θέλεις. Εγώ θέλω έναν άνθρωπο να τον κοιτάζω και να με κοιτάζει στα μάτια και να ενώνονται οι ψυχές μας από την ειλικρίνεια και την αγάπη. Εσένα σου φαίνονται βαρετά αυτά και ίσως για λίγο κάνεις χατίρια. Έχω ανάγκη από αγκαλιά και τρυφερότητα. Δεν έχεις ανάγκη από κανέναν και τίποτα. Όταν θες να χτίσεις μια σχέση, βάζεις θεμέλιο λίθο την ειλικρίνεια. Και εμείς πλέον “ξεθωριάσαμε” αγάπη μου, σβήσαμε σχεδόν. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. Όπως σε κάτι παλιές, κιτρινισμένες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που με το χρόνο δεν ξεχωρίζεις πια τα πρόσωπα, αν γελούσαν, αν ήταν όμορφα… Όλα ήταν μέρος του ονείρου που πίστεψα μέσα στη λαχτάρα μου για μια στιγμή ότι η ζωή μας το πραγματοποίησε. Αλλά έπρεπε να το θέλουμε και οι δύο…

Μετά από χρόνια, λίγο πριν το τέλος, θα σε περιμένω. Να μου ζητήσεις συγγνώμη για τη ζωή που αρνήθηκες να ζήσουμε και την ευτυχία που πέταξες. Από μένα δεν μπορείς πια να κρυφτείς. Δυστυχώς ή ευτυχώς “βρήκες το μάστορά σου”, τη γυναίκα που δεν μπορείς να ξεγελάσεις, εκείνη που σε καταλαβαίνει σε όλα, επικοινωνεί με το μυαλό σου, “κεντάει” επάνω σου, εκείνη που σε αποκωδικοποίησε. Γι’ αυτό έτρεξες μακριά, από φόβο ότι δεν θα μπορούσες πλέον να κρύβεις τα σκοτεινά σου σημεία…

Κι αν δεν μας βγήκε αγάπη μου, δεν πειράζει… Ζήσαμε το όνειρο. Την τελευταία φορά που στάθηκες μπροστά μου μ’ αυτό το σαγηνευτικό βλέμμα σου, το γοητευτικό χαμόγελό σου, ήσουν τόσο όμορφος, τόσο αγέρωχος, έτοιμος να κατακτήσεις νέες κορυφές. Σ’ αγάπησα παράφορα και το πλήρωσα. Όποιος αγγίζει τον ήλιο, καίγεται. Το πάθος που είχα μαζί σου δεν μ’ άφηνε τόσο καιρό να το “ακούσω” καθαρά. Τώρα όμως ήταν αρκετά “εκκωφαντικό”. Έπαψα να σε θαυμάζω, έπαψε η φωνή σου να με μαγεύει, έπαψε η μυρωδιά σου να με αιχμαλωτίζει. Κατέστρεψες ό,τι ιερότερο και ομορφότερο μπορεί να υπάρξει στη ζωή ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που πραγματικά ζει κι αναπνέει ο ένας για τον άλλον.

Τώρα είναι η ώρα της παντοτινής σιωπής. Μόνο σε παρακαλώ μην διανοηθείς να ξαναπείς ότι είμαι “ο άνθρωπός σου”, “η γυναίκα σου”, γιατί ακούγεται ως βλασφημία πλέον. Τον “άνθρωπό σου” δεν τον αφήνεις σε βέβηλα χέρια. Δεν τον εγκαταλείπεις. Δεν τον “ρίχνεις”. Δεν τον ξεπερνάς με ελαφριά σκέψη. Όπως λέει και ένα απόφθεγμα “Υπάρχουν φορές που εσύ θυσιάζεις τα πάντα για κάποιον κι αυτός θυσιάζει εσένα για το τίποτα”. Όλα εσύ μου τα ‘μαθες. Έμελλε να μου μάθεις κι αυτό, το πιο σκληρό μάθημα απ’ όλα.