Ναι, είναι φορές που στα ανείπωτά μας λόγια, κρύβεται η αλήθεια μας. Ότι φοβόμαστε να πούμε και να εκφράσουμε, κρύβεται μέσα στα λόγια που λέει η ψυχή μας και φλυαρεί ο νους μας. Το άδικο και το δίκιο μάχονται, κοντραρίζονται, μα οι κραυγές των σιωπών τους δεν έχουν αναπαμό. Στα λόγια που δεν είπα, εκεί θα βρεις την για τα καλά κρυμμένη την αλήθεια μου, που από φόβο και μη εμπιστοσύνη, άφησα εκεί, σε ένα θησαυροφυλάκιο των εσώψυχών μου.

Λημέρι είχα κάνει κάθε μια μου θέληση και συμβολή, για να δεις και να καταλάβεις, μα το ευχάριστο ήταν, πως αν κι αργά, σε κατάλαβα εγώ κι απομακρύνθηκα. Στις σκέψεις και στις θύμησες εκείνης της εποχής, όλα έλαβαν στο μυαλό μου ένα τέλος και δεν ήθελα επουδενί να αντιστρέψω τις ισορροπίες και να αντιστραφούν έτσι και οι ρόλοι. Το τίμημα ήταν γενναίο μεν, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να το αντιληφθεί, καν να το αγγίξει. Πονάει η σκέψη, θρυμματίζεται η θύμηση, μα η λογική με τις φράσεις και τις περιφράσεις της, την πορεία εκείνη που θα πρέπει να ακολουθήσω αδιαμαρτύρητα, με είχε συνεφέρει και το συναίσθημα το πάγωσε. Σ εκείνη την παγωνιά, κανείς δεν ήταν σε θέση να τη ζεστάνει, καν να τη χουχουλιάσει, έστω να πάρει θερμοκρασία δωματίου.

Σκιές πλανώνται παντού, τα ερωτήματα να διαδέχεται το ένα το άλλο και οι τύψεις να αραδιάζονται, να στήνουν χορό, μα ο καθρέφτης της ψυχής μου ολοένα και δονούσε τα κομμάτια του. Στέρεψε η λογική, φοβήθηκε η αντίληψη και η καθεμιά τους είχε πάρει το δρόμο της αλλά για λίγο, αφού ο λαβύρινθος της ζωής που ήταν μπροστά μου, έστεκε περίτρανος και περήφανος και ανέμενε το δικό μου νεύμα συγκατάβασης, για να τον εξερευνήσω. Για μια φορά ακόμη, ένα δικό μου σινιάλο κι όλα θα ήταν στη θέση τους να τα διαπραγματευτώ και να διαχειριστώ το χώρο και το χρόνο τους, πια προς όφελός μου και όχι για τους άλλους μόνο.