Η κούραση της μέρας με καθηλώνει. Παλεύω να βρω κουράγιο ν’ ανταπεξέλθω. “Πρέπει να σηκωθείς! Έχεις τόσα να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή!” παρακινώ τον εαυτό μου.

Τα βλέφαρα βαραίνουν όμως, θέλω να κοιμηθώ και να ξεχάσω τα πάντα γύρω. “Βήμα, βήμα, μόνο έτσι θα φτάσεις στο στόχο σου. Νιώσε τη χαρά ανεβαίνοντας σκαλοπάτι – σκαλοπάτι…” μονολογώ.

Αναθαρρώ, χαμογελώ στον καθρέφτη, στον ψεύτη. Σαν να μαλάκωσε λίγο ο καιρός κι αρχίζω ν’ ασχολούμαι με τα πρέποντα.

Το μυαλό σε εγρήγορση. Ο χρόνος κυλά αφύσικα γρήγορα. Δεν έχω δικαίωμα να τον σπαταλήσω, είναι πολύτιμος!

“Κανείς δεν σκόνταψε ξαπλωμένος!” λέει μια γιαπωνέζικη παροιμία. Πόσες φορές έχω σκοντάψει αλήθεια και πόσες έχω ξανασηκωθεί με πληγές παντού;

Στέλλα Σωτήρκου