Κάθε λογικός άνθρωπος θα πρέπει να βλέπει στον καθρέφτη του αυτό που αισθάνεται, να δει τη γυμνή του αλήθεια και να καταφέρει να την αντιμετωπίσει. Ίσως για μια φορά ακόμη να πρέπει να σταθούμε αντιμέτωποι με την αλήθεια μας, να την κοιτάξουμε κατάματα και να πάρουμε αυτή τη φορά τα πιο δραστικά κι αποτελεσματικά μέτρα. Τα σταθμά που θα αντέξουμε να εξισορροπήσουμε και να διαπραγματευτούμε τις δικές μας αντιρρήσεις, χωρίς να ‘μαστε καν σε θέση να τις αντιληφθούμε, θα πρέπει να μας ταρακουνήσουν και να μας κάνουν για μια φορά υπεύθυνους. Το δικαίωμα του λάθους το έχουμε όλοι μας, αλλά το επαναλαμβανόμενο, δεν παύει πλέον να αποτελεί σύστημα, μη σας πω και τρόπο διεξαγωγής, ευκολίας και διόλου δυσκολίας, στο να αγγίξει καν το πρόβλημα που πιστεύει πως υπάρχει και το παρατηρεί απόμακρος.

Η λογική ίσως και να ‘κάνε από καμιά φορά την υπέρβασή της και να αντικατοπτρίζουμε εκείνο το είδωλο που θα θέλαμε να αποφύγουμε και κανείς και τίποτα να μη σταθεί ικανό να μας το φανερώσει. Ίσως να δούμε αυτό τον εαυτό που ίσως και να ξέρουμε πως κρύβουμε μέσα μας και με μεθοδικές πολλές φορές κινήσεις να αποφεύγουμε, χωρίς να ‘μαστε σε θέση ούτε να τα δεχτούμε, τόσο δε να το διαχειριστούμε. Ένας καθρέφτης, ένα κάτοπτρο, που εκεί ίσως και να ‘ναι ικανές οι σκέψεις μας και οι επιβλέψεις της συμπεριφοράς μας, ακόμα και κομμάτια του είναι μας να ξεπηδήσουν και να διεκδικήσουν το χώρο και το χρόνο που τους ανήκει.