Πώς να ταιριάξεις σ’ αυτόν τον κόσμο ψυχή μου; Σ’ αυτόν τον κόσμο που η πουστιά θεωρείται εξυπνάδα, η προδοσία μαγκιά και το ψέμα κανόνας; Πώς να ταιριάξεις σ’ αυτόν τον κόσμο που ‘ναι γεμάτος με μόνιμα σκυφτούς, βιαστικούς ανθρώπους, κουκουλωμένους στα γκρι παλτό τους; Δεν χωράνε εδώ τα χρώματά σου, ξενίζουν οι μουσικές σου, τρομάζουν τ’ αρώματά σου. Αταίριαστη είναι η αλήθεια σου, παράταιρη η ευαισθησία σου, αλλόκοτη η καλοσύνη σου. 

Πώς να επιβιώσεις, πρόβατο σ’ έναν κόσμο γεμάτο λύκους; Πού να μιλήσεις για αξίες, ηθική κι ιδανικά; Πού να μιλήσεις και ποιος να καταλάβει; Ξένα τους είναι, άγνωστα. Τους μπερδεύεις, τους παραξενεύεις. Δεν μπορούν να σε νιώσουν και με υποψία σε κοιτούν. Αυτό το γέλιο που φωτίζει τα μάτια σου, δεν μπορούν να το συνηθίσουν. Ξένος είσαι, εισβολέας στην γκρίζα ζωή τους.

Πώς να ταιριάξεις σ αυτόν τον κόσμο ψυχή μου; Σ’ αυτόν τον κόσμο που ακούει αγάπη κι απομακρύνεται, που ακούει αλήθεια και κλείνει τ’ αυτιά του, που ακούει συμπαράσταση και κλειδώνει την πόρτα του; Πού να ταιριάξει το κόκκινο, το κίτρινο και το γαλάζιο σου, στους συννεφιασμένους ουρανούς του; Πού να ταιριάξουν οι μουσικές σου, στην νεκρική σιγή του;

Παράξενος, τρελός, ονειροπόλος φαίνεσαι στα μάτια τους. Μα πόσο λάθος σε διαβάζουν! Εύθραυστος, αδύναμος τους μοιάζεις, μα δεν αντέχουν να φανταστούν πόση δύναμη χρειάζεται να είσαι τόσο αλλιώς! Πόση δύναμη χρειάζεται, να επιμένεις να διαφέρεις μέσα σε τόσες κόπιες, να επιμένεις να νιώθεις σ’ έναν άνιωθο κόσμο, να επιμένεις να αισθάνεσαι ανάμεσα σε τόσες πέτρινες καρδιές!